Η βουλγάρικη επαρχία συνεχίζει να ερημώνει λόγω της αστικοποίησης που αυξάνεται συνεχώς. Ένα χωριό στο Δούναβη βρήκε τρόπους να προσελκύσει νέους ανθρώπους που να μοιραστούν τη ζωή των ντόπιων. Ένας από αυτούς είναι το πανηγύρι του στις 21 Σεπτεμβρίου που είναι η Ημέρα της Ειρήνης.

Το χωριό Ντόλνο Βαντίν βρίσκεται στην Βόρεια Βουλγαρία και απέχει μισή ώρα από την πόλη Οριάχοβο και 120 χλμ. από την πόλη Βράτσα. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους είχε κάστρο το οποίο λεγόταν Βαλεριάνα ενώ κατά την επέκταση των Οθωμανών οι κάτοικοι το έσκαγαν στην Ρουμανία και επέστρεφαν όταν τα πράγματα ηρεμούσαν. Μετά την απελευθέρωση η ζωή όπως στα περισσότερα μέρη της Βουλγαρίας περιστρεφόταν γύρω από το σχολείο και την εκκλησία ενώ την δεκαετία του ’50 το χωριό γνώρισε την μεγαλύτερη άνθησή του φτάνοντας τους περίπου 2 000 κατοίκους. Σήμερα εκεί ζουν 140 άνθρωποι.

Μέχρι το χωριό υπάρχει δρόμος, οι άνθρωποι ψωνίζουν από τρία μαγαζιά και μια φορά την εβδομάδα έρχεται γιατρός για να ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας των κατοίκων, να τους κάνει εξετάσεις και να τους γράψει φάρμακα τα οποία παραγγέλνουν από την πιο κοντινή πόλη. Η τεχνολογία έχει φτάσει κι εδώ μιας και το χωριό έχει ίντερνετ αλλά όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της Βουλγαρίας υπάρχει δημογραφική κρίση και το χωριό αποτελείται κυρίως από ηλικιωμένους. 

Τα πράγματα θα έδειχναν απελπιστικά αν δεν υπήρχαν κάποιες ιδέες να παύσουν οι αρνητικές τάσεις.

«Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια νοσταλγία μεταξύ των ανθρώπων που ζουν στις πόλεις και ένας πόθος προς τη ζωή στο χωριό, λέει η Ανέλια Ραντούλοβα, γραμματέας του τοπικού Πολιτιστικού Κέντρου η οποία πρωτοστάτησε σε μια πρωτοβουλία που σκοπό είχε να δώσει νέα πνοή στον ερημωμένο της τόπο.

«Πρόκειται για το πρότζεκτ «Δανεικό χωριό» που είναι στραμμένη στους ανθρώπους που ζουν στην πόλη και δεν έχουν πια χωριό, λέει εκείνη. Αυτό που κάνουμε είναι να καλούμε νέους εθελοντές να περνούν μαζί μας τις διακοπές τους, να κάνουν παρέα στους κατοίκους, να τους παρηγορούν και να τους βοηθάνε. Οι περισσότεροι εδώ είναι συνταξιούχοι που ζουν μοναχικά και διψούν να έχουν κάποιον να μιλήσουν, να έχουν λόγο να χαμογελάσουν, να δείξουν σε κάποιον όσα ξέρουν, να διηγηθούν ιστορίες».

Την πρώτη χρονιά το χωριό επισκέφτηκαν 11 εθελοντές, την δεύτερη 17. Την τρίτη χρονιά η πρωτοβουλία κίνησε την προσοχή ιστορικών, γιατρών, γεωργών, ακόμα και πολιτικών που συνειδητοποιούν πως είναι σημαντικό για όλους μας να κρατάμε το ηθικό μας υψηλό.

«Θέλουμε να κινητοποιήσουμε τους κατοίκους να μην εγκαταλείπουν την προσπάθεια, λέει η κυρία Ραντούλοβα. Ναι μπορεί να είμαστε άρρωστοι, να μεγαλώνουμε, να δυσκολευόμαστε αλλά η ζωή είναι ωραία. Στήσαμε στο πάρκο όργανα γυμναστικής, διοργανώνουμε γαστρονομικές συναντήσεις, συζητάμε για την υγιεινή διατροφή και για τις φαρμακευτικές αγωγές, όλα με σκοπό να βελτιώσουμε την φυσική μας κατάσταση. Εδώ και 10 χρόνια διοργανώνουμε ημερίδες για το καθάρισμα της περιοχής γύρω από το ποτάμι, μας επισκέπτονται συχνά καλλιτέχνες οι οποίοι μας βοήθησαν να στήσουμε μια σκηνή στο κέντρο του χωριού για εκδηλώσεις. Οι εθελοντές που έρχονται είναι νέοι και οι ντόπιοι τους μαθαίνουν να χορεύουν, τους δείχνουν αυθεντικές παραδοσιακές φορεσιές, τους μαθαίνουν να φροντίζουν κήπους».

Οι εθελοντές περνάνε καλά στο χωριό και οι περισσότεροι επιστρέφουν. Υπάρχουν ιδέες να αγοράσουν σπίτια στην περιοχή και σίγουρα θα έρθουν για να διασκεδάσουν στο πανηγύρι του χωριού.

«Το χάσμα γενεών είναι μύθος, λέει η Ανέλια Ραντούλοβα. Οι νέοι και οι γέροι επικοινωνούν μια χαρά μεταξύ τους και έχουν τι να μάθουν οι μεν από την ιστορία οι δε για τις καινοτομίες.  Σίγουρα είναι καλύτερα να ταξιδεύεις και να κάνεις παρέα με άλλους ανθρώπους από το κάθεσαι μόνος στο σπίτι. Η πόλη είναι ελκυστική με την πολυκοσμία της αλλά η ψυχή του ανθρώπου θέλει και ηρεμία κοντά στην φύση. Όλα είναι απαραίτητα σ’ αυτήν την ζωή».

Φωτογραφίες: ιδιωτικό αρχείο

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα