Δρόμοι σε κακή κατάσταση, παλιά συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, συχνές διακοπές ρεύματος, παράνομες χωματερές, σπάνιες συγκοινωνίες και διανομές, ανεργία και ερήμωση είναι τα κυριότερα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν οι μικρές κατοικημένες περιοχές στην Βουλγαρία. Οι κάτοικοι όμως δεν απέχουν από τις εκλογές με την ελπίδα πως κάθε νέα διοίκηση θα τα καταφέρει να δώσει λύσεις.

Όσον αφορά τις δημοτικές εκλογές που διεξήχθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα αν παρατηρήσουμε τις ιδιαιτερότητες στην περιοχή του Κάρτζαλι (Νότια Βουλγαρία) θα δούμε ότι περισσότερα από τα μισά χωριά είχαν μόνο έναν υποψήφιο για δήμαρχο. Αυτό οφείλεται βασικά στην έλλειψη κατοίκων που πάλι είναι προϊόν της ανεργίας η οποία κινητοποιεί τους ανθρώπους να αναζητήσουν βιοπορισμό στις μεγάλες πόλεις ή στο εξωτερικό.

Ένα τέτοιο χωριό είναι το Πρίπεκ.

«Οι νέοι έφυγαν για την πρωτεύουσα, λέει η Φιντάνκα Μπάσεβα, κάτοικος του χωριού. Εμείς οι ηλικιωμένοι τα καταφέρνουμε όπως μπορούμε. Παλιά εδώ υπήρχε μεγάλη καπνοπαραγωγή, πια όμως δεν υπάρχουν ούτε υποδομές ούτε έχουμε δυνάμεις. Μας έμεινε καμιά αγελάδα και τρώμε ότι φυτέψουμε – πατάτες, φασόλια, κρεμμύδια, ντομάτες, αγγούρια κ.ά. Στο χωριό όμως δεν υπάρχει μόνιμα γιατρός. Μια φορά την εβδομάδα έρχεται ένας από την κοντινή πόλη Τζέμπελ ενώ αν κάποιος αρρωστήσει καλούμε ασθενοφόρο και για εξετάσεις ή αν πρέπει να μπούμε στο νοσοκομείο μας πάνε στο Κάρτζαλι, στο Πλόβντιβ ή την Σόφια. Έχουμε σχολείο και παιδικό σταθμό αλλά όλο πιο λίγοι νέοι και παιδιά μένουν εδώ. Όταν οι ηλικιωμένοι φύγουν από αυτόν τον κόσμο δεν θα μείνει κανείς».

Άλλο χωριό της περιοχής είναι το Ντράγκοβο το οποίο βρίσκεται περίπου 4 χλμ. από τα σύνορα με την Ελλάδα. Έχει περίπου 1 200 κατοίκους αλλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι σχεδόν τα ίδια – έλλειψη εργασίας, χαμηλά έσοδα, όλο και λιγότεροι νέοι άνθρωποι.

«Κι εδώ οι άνθρωποι δεν είναι πολύ καλά, λέει η Τσβετάνα Τοπτσίεβα, δασκάλα στο χωριό. Υπάρχουν ακόμα παιδάκια στα σχολεία αλλά ο αριθμός τους μειώνεται συνεχώς. Αυτήν την στιγμή στον παιδικό σταθμό έχουμε 19 παιδιά ενώ πριν 3 χρόνια ήταν 50. Στο σχολείο φοιτούν 35 μαθητές. Πάλι καλά που έχουμε σχολείο στο χωριό γιατί αλλιώς το κοντινότερο είναι στο χωριό Μπενκόβσκι και δεν είναι τόσο ακίνδυνο τα παιδιά να πηγαίνουν μόνα τους ως εκεί. Θέλουμε πολλά από τον καινούριο δήμαρχο αλλά το σημαντικότερο είναι να φτιαχτούν λίγο οι δρόμοι και το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης. Υπάρχουν περιπτώσεις όλο το χωριό να καθόμαστε στην ουρά μπροστά σε μια μόνο βρύση για να γεμίσουμε νερό».

Για την εργασία της νέας διοίκησης ενδιαφέρονται οι κάτοικοι όλης της περιοχής και θέλουν οι νέοι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια να λειτουργούν προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Η μεγαλύτερη ελπίδα είναι οι νέοι να έχουν λόγο να μένουν στην πατρίδα και αυτοί που έχουν φύγει να επιστρέψουν. Δυστυχώς προς στιγμή οι νέοι δεν έχουν τέτοια σχέδια γιατί δεν υπάρχουν οι συνθήκες αυτό να συμβεί.

«Εργάζομαι στο εξωτερικό εδώ και τρία χρόνια, λέει η Μόνικα Ζίβκοβα από το χωριό Μπενκόβσκι. Δεν βλέπω μέλλον για μένα στην Βουλγαρία. Εργάζομαι στον τομέα της γεωργίας και στο εξωτερικό δουλεύω για 10 € την ώρα ενώ στην Βουλγαρία πρέπει να δουλεύω όλη μέρα για τα ίδια λεφτά. Οι γονείς μου που έχουν μείνει στην πατρίδα εργάζονται σε μια βιοτεχνία υφαντουργίας, μια από τις λιγοστές επιχειρήσεις που προσφέρουν δουλειά μαζί με τα καφενεία στον τόπο μου».

Η Άντζελα Χατζίεβα είναι κι αυτή από το Μπενκόβσκι. Αυτή τη στιγμή σπουδάζει στο Πλόβντιβ. Δεν είναι τακτική φοιτήτρια αλλά εξ αποστάσεως και στον ελεύθερο χρόνο της βρίσκεται στο χωριό. Τα καλοκαίρια πηγαίνει να δει τους γονείς της στην Ολλανδία όπου βγάζουν τα προς το ζείν. Η κοπέλα μάλιστα η οποία κάνει δουλειές του ποδαριού στις διακοπές της, λέει πως πραγματικά στο εξωτερικό μπορεί κανείς να βγάλει καλά λεφτά.

«Είμαι τυχερή γιατί δεν χρειάζεται να πληρώνω ενοίκιο, λέει εκείνη αλλά όπως και να’ χει το πράγμα τα χρήματα που βγάζω για δυο τρεις μήνες στην Ολλανδία πρέπει να δουλέψω ένα χρόνο για να τα βγάλω στην Βουλγαρία. Δουλεύοντας εκεί ουσιαστικά πληρώνω τα δίδακτρά μου για όλο το Πανεπιστημιακό έτος».

Η Μόνικα και η Άντζελα λένε πως δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική γιατί δεν πιστεύουν πως ακόμα και μετά τις εκλογές κάτι θα αλλάξει αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και κάθε φορά ψηφίζουν. Με βαριά καρδιά μοιράζονται πως όλο και περισσότεροι συνομήλικοί τους προτιμούν να έρχονται στην Βουλγαρία μόνο για διακοπές.

Φωτογραφίες: Μποζιντάρ Τσολάκοφ

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα