Me rastin e përvjetorit të 145-të të vdekjes tragjike të Vasill Levskit teatri “Ushtria Bullgare” rimëkëmbi në skenën e vet shfaqjen e tragjedisë “Darka e fundit e Dhjakut Levski” (1987) të Stefan Canevit. Paraqitja e kësaj pjese nga grupi teatral në qytete të ndryshme bullgare mbaron më 19 shkurt me një shfaqje në kryeqytet.

Vepra e Stefan Canevit bën përshtypje për thellësinë dhe dramatizmin e saj, sepse ajo paraqet fatin e njeriut i cili ka dalë jashtë kufijve të kohës së vet. “Askush, përveç Levskit, nuk ka provuar të hedhë shikimin përtej lirisë” – shkruan Stefan Canev. Levski ka besuar se bullgarët duhet të çlirohen vetë, pa ndihmën e Fuqive të Mëdha (gjë që nuk ndodhi për shkak të zbulimit të parakohshëm të një pjese të organizatës revolucionare të krijuar nga Apostulli). Ai është i pari, i cili e ka parë Bullgarinë si një republikë demokratike, në të cilën njerëzit e të gjitha kombësive dhe feve do të kenë të drejta të barabarta. “Të gjithë popujt do të jetojnë nën ligje të pastra dhe të shenjta” – këto janë fjalë të Apostulli.

“Sot, kur flitet vetëm për para, për pushtet dhe korrupsion, imazhi i idealistit Levski po bëhet gjithnjë e më i paarritshëm, gjithnjë e më i nevojshëm. Nuk është e rastit se të gjithë burrat e shtetit e kanë në kabinetet e tyre portretin e Levskit, si një ikonë – para së cilës luten, ose nga e cila kanë frikë” – thotë Stefan Canev me rastin e veprës së tij “Darka e fundit e Dhjakut Vasill Levski”, një prej pjesëve të shquara bullgare gjatë gjysmës së fundit të shekullit. Shkrimtari mbështetet te fjalia e fundit në shënimet e Levskit. Ajo përbëhet vetëm prej një fjale me katër pikëpyetje në fund: “O popull????”