Studiuesit shohin në të një prototip të kishave romake, të cilat filluan të ndërtoheshin 70 vjet më vonë në Evropën Perëndimore. Më vonë kisha “Shën Sofia” u bë fenomeni më i madh i qytetit. Sikur ky ishte një nga shkaqet për të cilët pas shekullit XIV filluan ta quajnë këtë vendbanim të lashtë me emrin e kishës, në vend të emërtimit të deriatëhershëm sllav Sredec, emër ky i cili tregonte shtrirjen e qytetit në mesin e Gadishullit Ballkanik.

Çdo vit Kisha Ortodokse Bullgare nderon kujtesën e Martireve Sofia, Besa, Shpresa dhe Dashuria, kurse festa e kishës së krishterë që vepron sot e kësaj dite “Shën Sofia” është një element i rëndësishëm nga kremtimi i Ditës së Sofies – 17 shtatori. Festa kishtare fillon me meshën e natës, ditën e mëparshme, dhe vazhdon në mëngjes me Liturgjinë e Shenjtë. Atëherë këndohen Troparet, të cilat lavdërojnë shenjtoret Sofia, Besa, Shpresa dhe Dashuria, rikujtohet jeta e tyre dhe vuajtjet në emër të besimit të krishterë. Priftërinjtë bekojnë ujin dhe me të spërkasin të gjithë të pranishmit për shëndet dhe begati. Pas meshës në kishë kryhet edhe një shërbesë tjetër për bekimin e ujit para godinës së bashkisë së kryeqytetit. Ajo ngre shtat në afërsi të bazilikës “Shën Sofia” në qendër të kryeqytetit.
Këtë ditë festojnë dhe të gjitha gratë të cilat mbajnë emrin e katër shenjtoreve – motrat Besa, Shpresa dhe Dashuria dhe nëna e tyre Sofia.

Pothuajse 2000 vjet kujtohet dhe lavdërohet sakrifica e tyre. Me gjithë presionin e perandorit romak Adrian, i cili personalisht u tentua t’i detyrojë t’i përkulen hyjneshës Artemida, ato refuzuan të heqin dorë nga feja e tyre e krishtere. Afati treditor i cili iu dha perëndori, Besa 12 vjeçe, motra e saj Shpresa10 vjeçe dhe Dashuria 9 vjeçe, i kaluan në lutje drejtuar Jezu Krishtit t’u japë forcë që të përballojnë torturat, me të cilat i kërcënuan. “Bijë të mi të dashura, erdhi koha e burrërisë sonë.” Kështu nëna Sofia i jepte forcë me fjalë vajzat e vet të dashura. “Mos u mërzisni se po privoheni nga jeta e përkohshme për atë të përjetshme...” Kur erdhi dita të dalin prapë para gjyqit të perandorit, të tria vajzat pas njëra tjetrës sypatrembur dhe me vullnet të paparë përjetuan tortura vdekjeprurëse, duke kënduar në lavdi të Zotit. Për çudi Shpëtimtari i mbronte ato të paprekura. Trupat e tyre të prera në fund, nëna i varrosi në një kodër të lartë afër Romës. Ajo mbeti në vazhdim të 3 ditëve mbi varrin e tyre në lutje, duke e falënderuar Zotin se i ka pranuar tri bijat e saj të dashura. Aty ditën e tretë ajo i dorëzoi Zotit edhe shpirtin e vet dhe u varros tek vajzat e saj. Kjo ndodhi në vitin 126. Më vonë gjatë vitit 777, lipsanet e martireve të shenjta Sofia, Besa, Shpresa dhe Dashuria u transferuan në Francë, kurse dita e vetëflijimit të tyre 17 shtator festohet dhe shënohet çdo vit.