"Gjatë luftës, ju shihni dhe përjetoni shumë gjëra të këqija. Megjithatë, kur them të këqija, nuk jam e sigurt që njerëzit e kuptojnë saktësisht se çfarë dua të them. Ka gjëra të tmerrshme këtu edhe kudo nëpër botë, por nivelet e 'tmerrit' atje janë krejtësisht ndryshe - shprehet në mënyrë kategorike Dina - Mbaj mend diçka që pati një ndikim të madh tek unë, lidhur me mikun tim më të mirë – Nizar. Ai duhej të shkonte në ushtri, e cila është e detyrueshme në Siri. Një natë para se të largohej më mori në telefon dhe më kërkoi t’i premtoja se do të kujdesesha për veten. Unë i premtova, por pas disa muajsh mora vesh që ai kishte vdekur. Prindërit e tij donin të organizonin një varrim, por ai u gjet në një zonë nga ku ata refuzonin të na e jepnin trupin e tij. Si përfundim, prindërit mbajtën një përkujtimore, pa marrë parasysh se trupi i tij nuk ishte aty. Disa ditë më vonë zbuluan se trupi i tij ndodhej në spital dhe nëna e tij shkoi për ta identifikuar. Mirëpo, ajo nuk ia doli pasi vendi ku ai u gjet ishte shumë i nxehtë dhe nuk kishte mbetur edhe shumë nga trupi. Tezja ime arriti ta njohë dhe organizuan një varrim të dytë... Po pse po jua tregoj këtë histori? Unë shoh që në Bullgari dhe kudo, njerëzit ndihen keq kur dikush largohet nga kjo botë. Kjo është normale. Por dua të them se vdekja nuk është e njëjtë për të gjithë. Një vdekje si ajo e Nizarit, ku i mungojnë pjesët e trupit dhe nëna e tij nuk mundi ta njihte, është më e tmerrshme se ajo e dikujt që vdes në shtrat i rrethuar nga familja e tij”.

Ndërkohë që ishte në Siri, Dina punonte për një kompani telekomunikacioni me bazë në Damask. Familja e saj ndodhej në një qytet tjetër, rreth 70 kilometra larg kryeqytetit. Gruaja e re jetonte e vetme në një zonë në kufi midis zonave të qytetit të kontrolluara nga qeveria dhe ato të kontrolluara nga rebelët.

"Një mëngjes u zgjova me një ndjenjë të keqe që më bëri të qëndroja në shtëpi. Menjëherë pas kësaj filluan të binin bomba nga qielli si shi. Më dukej sikur vazhdoi për orë të tëra dhe nuk kisha energji elektrike apo ujë." – kujton bashkëbiseduesja jonë një tjetër histori nga përditshmëria e saj në Siri.

Në momente të tilla, njeriu ndihet plotësisht i pambrojtur dhe pa rrugëdalje. Ai vetëm mund të vendosë duart në kokë dhe të ulet në dysheme për të pritur që kjo të kalojë - vëren Dina dhe shton:

"Prandaj kur erdha në Bullgari asgjë nuk ishte më e vështirë për mua dhe asgjë nuk mund të më ndalojë. Kam parë dhe kam jetuar në një kohë kur vërtet nuk ke mundësi për asgjë. Këtu nuk është kështu, por njerëzit thjesht e harrojnë shumë lehtë këtë fakt."

Dina erdhi në Bullgari në fund të vitit 2013, por deri vonë nuk ndau me askënd atë që përjetoi në atdheun e saj të shkatërruar nga lufta. Ajo shkon në një terapist për ta ndihmuar të kapërcejë stresin dhe të fillojë përsëri jetën e saj. Pas disa procedurave in vitro, ajo arriti të bëhej nënë dhe nuk e fsheh se djali i saj Hari është dhurata më e madhe që ka ëndërruar në jetë:

“Më duhet të pranoj se sot nuk jam pjesë as e komunitetit sirian dhe as atij libanez në Bullgari. Kjo është mënyra ime për të qenë realisht pjesë e mjedisit bullgar, sepse nëse qëndroj në mjedisin sirian, do të jetë shumë e vështirë për mua. Kjo është arsyeja pse e çaktivizova profilin tim në Facebook, sepse mendova që nuk ka asnjë mënyrë që të ndërtoja jetën time në Bullgari dhe njëkohësisht për të kujdesesha për miqtë e mi që qëndruan në Siri. Thjesht ndjeva sikur nuk mund të jepja 100% e vetes për jetën që kam këtu. Nuk ishte e lehtë, ndoshta nuk ishte e drejtë, por kjo ishte gjithçka që mund të bëja. Kur u largova nga Siria, nuk u ktheva më, ndryshe nga prindërit e mi që udhëtojnë çdo verë. Familja ime është këtu, miqtë në Siri nuk mund të them se i kam akoma. Jeta ime është këtu, në Bullgari dhe nuk e kthej më kokën pas”, thotë me besim sirianja, e cila zgjodhi Bullgarinë si vendin për të realizuar ëndrrat e saj.

Foto: arkiva personale

Përgatiti në shqip dhe publikoi: Kostandina Bello