“Envie de verite” /Gerçek İsteği/ başlıklı kitabında Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy’in eski eşi Cecilia Attias, Libya’da tutuklanan Bulgar hemşirelerinin serbest bırakılmasına katılımına 25 sayfalık bir bölüm ayırmıştır. “Hayatımdaki bu en etkileyici olay, her şeye bakış açımı değiştirdi” diye yazmıştır Cecilia Attias. Haksız yere mahküm edilen beş Bulgar hemşire Valya, Valentina, Snejana, Nasya ve Kristiyana için, onları eve götürecek uçak merdiveninde bekleyen kadının çehresi, her zaman gönüllerinde kalıyor. Onlar, Cecilia Attias’ı bundan sonra hiç görmüyor. Yıllardan beri kendisiyle görüşmek istiyor. İşte ki bu an da gelmektedir. Cecilia Attias, onların Bulgaristan Radyosu vasıtasıyla yöneltilen daveti üzerine sayılı günler sonra Sofya’ya gelecek. Bulgaristan Radyosu’na verdiği demeçte Cecilia Attias, çoktan beri kendisinin de çok istediği bu görüşmeden sevincini dile getirdi.

Şidmi birlikte 2007 yılının Temmuz ayının sonundaki dramatik olaylara  geri dönüyoruz.

Kitabınızda bunların “hayatınızdaki en gergin anlar” olduğunu yazmışsınız. Onlarla ilgili hatıranız hala gözlerinizin önünde mi?

“Zaman geçiyor, ama bu anlar için duygu ve anılarım hala çok net. Bu, hiçbir zaman unutmayacağım inanılmaz bir yaşantıydı. Birinin, beş hemşire ve bir doktorun hayatını kurtarma fırsatı olursa bu unutulmaz bir şeydir” diye söylüyor Cecilia Attias.

O zaman yaşananlar, sekiz yıldır devam eden bir olayın sonuydu. Siz, birçoğunun başaramadığını başardınız. Başarının anahtarı nerede gizliydi?

“Bu, insan hayatının kurtarılması için tamamen insani bir eylem idi. Neden mi başardım? Uygun anda uygun zamanda bulunduğumu düşünüyorum. Muammer Kaddafi, hemşirelerle ilgili bu olaya o kadar batmıştı ki. Onlar kötü fiziksel durumdaydı, sağlığı yerinde değildi. Benim iradem, gerekçelerim, Kaddafi ve bakanlarıyla, Bingazi’de bulaştırılmış çocukların yakınlarıyla ile sayısız görüşmelerim, sonunda bana bu rehineleri evlerine götürmem için yardım etti” şeklinde konuştu Cecilia Attias.

Trablus’a giderken başarı şanslarınızını nasıl değerlendiriyordunuz? Bu soruya cevaben Cecilia Attias şu cevabı verdi: “Bunları ölçmemişim ve bunu hiç düşünmüyordum. Onların hayatını kurtarmaya çalıştım. Yersiz sorular sormadım kendi kendime. İnsan bir şey isterse yolunu bulur. Eğer insan bir şey için canla başla çalışırsa şans da onun yanına geçer. Nereye gittiğimi, orada neler bulacağımı bilmeden gittim. Artık ikinci yolculuğumda her şey biraz netlik kazandı.”

Daha sonra Kaddafi, Fransa’da resmi bir ziyarete davet edildiği zaman ve çadırını Elysee Sarayı önünde kurduğu zaman birçok insan, bunun aslında hemşirelerimizin özgürlüğünün fiyatı olduğunu söyledi. Cecilia Attias’ın bu soruya cevabı şöyle: “Hayır. Bu onların özgürlüğünün fiyatı değildir. Ben tabii tutukluları serbest bırakması için bir sürü gerekçe kullanmalıydım. Aralarında uluslararası sahadaki diktatör imajını iyileştirmek için bu insani eylemi yapması gerektiğiydi. Kaddafi, gerçekten daha sonra Fransa’da karşılanmıştı. Ama ayrıca ABD’ye de gitti ve uzun konuşmasını yaptığı BM Genel Kurulu’nun toplantısına katıldı.”

23 Tammuz 2007 dramatik gecesinden hatıralarında Bulgar hemşireleri, sizi melek olarak görüyor ve sizi çoktan beri görmek istiyor.

“Onlarla görüşmeyi ben de büyük bir heyanla bekliyorum. O zamandan beri onları görmemişim. Uçağın Sofya’ya inmesinden sonra onları onların yakınlarının kucaklarına bırakmayı ve çekilmeyi yeğledim ve uçağım çabuk yeniden kalktı. Bu görüşmeyi de şimdi sevinçli bir heyecanla bekliyorum. Sofya’ya gelme daveti için de teşekkür ediyorum” diye noktaladı sözlerini Cecilia Attias.

Çeviri: Rayna İvanova