Tanrı, meleklerle birlikte gözyüzünde yaşar. Kendisi uzun beyaz sakallı, bilgeli yüzlü ve iyi huyludur. Herşeyi görüyor ve herşeyi biliyor. Tanrı, insanların iyiliği için devamlı çalışmaktadır. İyi ve dürüst kişileri korur, ancak kötülere sert davranır ve cezalandırmadan bırakmaz. Ünlü atasözü de buradan gelir: “Tanrı geciktirir, ama unutmaz” diye. Tanrı, birçok halk şarkısı, masal ve efsane kahramanıdır.

Aradan yıllar geçer. Tanrı, yani kardeşlerin yolda rastladıkları yaşlı dede aslında Tanrı’nın ta kendisidir, verdiği nimetleri kardeşlerin nasıl çalıştırdığını görmek için yollara düşer. Tanrı, üstü başı yine yırtık olarak çobanın karşısına çıkar ve çok aç olduğunu ve biraz tereyağ ile peynir istediğini söyler. Çoban, dedeyi azarlar ve oradan kovar. Anında koyun sürüsü tekrar gargaya, çoban ise yine fakir fukara bir kişiye dönüşür.

Aynı şey meyhaneciyle de tekrarlanır - Tanrıya ekmek vermez ve onu evine almaz. O da, meyhanesini kaybeder ve kayanın yanındaki çeşmenin başında yapa yalnız kalır.

En küçük kardeş ise, ailesiyle yoksulluk içinde yaşar, ancak ailede barış ve sevgi hakimdir. Yabancıya ekmek ve tuz ikram ederler, karnını doyururlar ve evlerinde misafir olarak ağırlarlar. Buna karşılık olarak Tanrı, onlara büyük bir ev bağışlar ve onları zengin yapar.

Halk inançlarına göre, Tanrı’nın bir gökyüzü aynası vardır ve oradan yeryüzüznde olup bitenleri gözler ve takip eder. Hiç bir günah gözünden kaçmaz. Yine halk inançlarına göre, ölülerin ruhları önce Tanrı’nın huzuruna çıkar ve Tanrı’dır onları cennete veya cehenneme gönderen. İnsanların kaderini belirleyen yine Tanrı’dır. Tüm hastalıkların ve doğa efetlerin efendisidir Tanrı. Fakir ve zengin, genç ve yaşlı arasında fark yapmaz. Sadece nasıl insan olup olmadığına bakar. İşte bundan dolayı da halk “Çocuğu veren Tanrı, rızkını da verir” demiş.