Çocuklar İçin Ulusal Ağ tarafından "Noema" Ajansına yaptırılan ve ulusal çapta temsili olan araştırmadan alınan sonuçlara göre velilerin yüzde 88'i şamarların etkisiz bir terbiye aracı olduğunun bilincinde, fakat bına rağmen büyük bir bölümü çocuklarını tokatlamaya devam ediyor.

Hem velilerin, hem ebeveyn olacak olan gençlerin, hem çocukların dahil edildiği araştırmanın sonuçları, bundan 5 yıl önce yapılan buna benzer bir araştırma ile karşılaştırdı.

Bendensel ceza kullanımı, son 5 yılda azalıyorsa da velilerin üçte ikisi kadarı, bu tür cezalar veya alansal izolasyon, yaralanma tehlikesi durumunda müdahale etmeme, konforsuz poz veya acı sürme gibi çocukta travma yaratan bedensel ceza uygulamış bulunuyor. Bu tür uygulamalara düzenli olarak başvuran velilerin payı, dörtte bir.

Araştırmaya katılanlar, bedeni ceza kullanımına afekt ve güçsüz olduklarında, çocuğun negatif davranışı üzerindeki kontrolü kaybetmekten korktuklarında başvurduklarını paylaşıyorlar. Velilerin yüzde 30'u kadarı bedeni ceza uygulama sebebi olarak öfke ve gücenmeyi öne sürüyorlar.

Bu cinsten ceza yaşamış olan çocukların dörtte biri ise acı çektiklerini paylaşıyor, yaşadıklarını korku ve üzüntü olarak tanımlıyorlar.

Gittikçe çok ebeveyn, bedeni ceza ve travma yaratan diğer uygulamaların zararlı sonuçlarının bilincine varıyor. Bedensel ceza ile ilgili tutumlar, daha ılımlı ve daha az çelişkili oluyorsa da büyük ölçüde muhafazakar kalıyor.

Gerek veli olan, gerekse de olacak olanlar arasında bedeni cezadan kesinlikli yana olanların payının sabit kalması, endişe vericidir.

Bu arada çocuğa hakaret etmek, sürekli bağırmak, çocuğu önemsememek ve küçük görmek gibi duygusal tahribata yol açan "terbiye" metodları, insanlar tarafından daha utanç verici ve travmatik olarak görülüyor. Bu durum, toplumun tepkisi ile birlikte, bu tür uygulamaların daha çok aile içinde, evde görülmesine sebep oluyor.

Ancak bu tür cezalar, kurum ve kuruluşlarda da kaldırılmış değildir. Araştırma sonuçlarına göre bu uygulamalar, anaokul ve okullarda da yaygın olmakta. Anne ve babaların yüzde 41'i, çocuklarının sözlü şiddete uğramış olduğuğu belirtiyor, yüzde 22'si vurma veya acı çektirme gibi bedensel cezalar, yüzde 14'ü ise dışlanma ve yok sayma gibi uygulamalar gördüğünü paylaşıyorlar.

Çocuk haklarının garantilenmesi konusunda devlete duyulan güvende hızlı düşüş izleniyor. Çocuğa yönelik şiddet uygulanması durumunda 112 acil telefon hattını arayacak olanların payı, velilerde yüzde 22, gençlerde ise yüzde 30 oranında düşmüş bulunuyor.

Veliler ve gençlerde endişe ve kaygı düzeyi son 5 yılda hissedilir ölçüde artmıştır. 2013'te yaşadıkları yeri çocuklar için " güvenli" veya "daha çok güvenli" olarak değerlendirenlerin oranı yüzde 50 olurken, şimdi bu oran yüzde 40'a düşmüş durumda.

Bundan beş yıl önce çocuklar için en ciddi riskler listesinde yer bile almayan şiddet, şimdi alkol, sigara ve uyuşturucu kullanımı ve kötü arkadaş çevresi ile yan yana yer alarak, listenin başını çekiyor.

Bütün bunlardan dolayı çocuk ve terbiye, gittikçe çok mutluluk ve memnuniyetle değil, gerilim ve stresle ilişkilendiriliyor.

Çünkü çocukların yetiştirilmesi konusunda ebeveynlereden olan beklentiler artarken onlar hiç te kolay olmayan bu işte gitgide daha yalnız kalıyor.

Bugünkü ebeveynlerin çocuk oldukları dönemde, bütün toplumun sorumluluğu olan terbiye, günümüzde sırf velilerin görevi olarak görülüyor.

Çocuklarla olan iletişim, bir yandan gittikçe daha büyük değer haline gelse de diğer yandan iletişim eksikliği hissedililiyor. Anne ve babaların çocukları ile geçirdikleri zaman gözle görülür şekilde azalıyor.

Günlük hayatın yoğunluğu, zaman yokluğu ve velilere desteğin sağlanmaması, çocuklardaki istenmeyen davranış sebeplerinin anlaşılmaması ve dolayısıyla bu davranış karşısında velilerin münasip olmayan tepki göstermesine yol açıyor.

Velilerin yüzde 67'si, çocukları ile düzenli problem yaşadıklarını, yüzde 89 gibi büyük bir bölümü ise problem yaşamış olduklarını paylaşıyor. Aynı zamanda çocuk problemleri konusunda bilgi aramış bulunanların oranı sadece yüzde 30.

Çeviri: Tanya Blagova