Karanlık salonda mütevazi bir şekilde oturur, ama ruhu, sahne ışıklarının gözlerinde oyuncuları gökyüzlerine kadar yükseldiği yerlerdedir. Çünkü yaratıcının ilham kaynağı olan nazik madde ile bütünleşmesini başarmıştır.

Antoaneta-Maria Stoyanova, hayatını Plovdiv'in Branipole köyündeki aile kitapçı dükkanı ve tiyatro salonları arasında paylaşır. Tiyatro salonlarına, lise yıllarında Halk Tiyatrosu’nda Stanislav Stratiev’in “Süet ceket” piyesini izledikten sonra müthiş bir sevgi ve saygı ve heyecanla girer. O zamandan beri tapınaktaki gibi bir koku hatırası kalmış kendisinde – sahne kokusu. Bir tapınak gibi kokan sahnenin kokusu:

“Halk Tiyatrosu’nun büyük sahnesine ilk adım attığımda sahne sorumlusu Zlatka Baneva beni yönlendirdi, ben ayakkabılarımı çıkardım ve sahneye bindim - sanki Tanrı’nın evine giriyor gibi hissettim kendimi. Çoço (Petır) Popyordanov anısına 200'üncü kez oynanan “Hışove” gösterisinden önceydi. Ve kelimeleri hissettim – o kadar çok kez oynanmış oyunlar. Aktörler sanki ruhlarını orada bırakıyordu.”

Yedi yıl boyunca Antoaneta -Maria tiyatro severleri kendi etrafında topluyor ve başkent sahnelerine doğru giden seyirci grubu gittikçe artıyor. Mariya, sihrinin daha fazla insanla paylaşıldığında, o zaman her şeyin daha güçlü ve güzel olduğuna inanıyor.Önce yakın dostlarını tiyatroya götürmeye başlar, sonra dokuz kişi küçük bir minibüsle yolculuk yapmaya başlarlar ve geçen ay Halk Tiyatrosu'nun önünde 118 kişi “dökülür”.Antoaneta – Mariya her şeyi kendisi organize eder - bilet alır, ulaşım sağlar, sık sık kitapçı dükkanının bütün cirosunu söz konusu ziyaretlere yatırır. Bu sanata adanmışlığı fark edilir tabi. Yönetmen Aleksandır Morfov’un kendisine “Askeer” ödüllerinden birini “Oluşturduğun dünya için” sözleriyle hediye etmesi tesadüf değildir. Antoaneta-Mariya bunu hak etmediğini mütevazi bir şekilde itiraf ediyor.  

Başkaları çok daha büyük şeyler yapar. Benimki bir parçacık. İnsanların bu zor zamanda gerçek bir şey yaşamalarını istiyorum. Sevinçlerini gelin görün. Dönüşte otobüste şarkı söylüyorlar. 50 kişinin “Bel kon” şarkısını söylemesi ne olduğunu tasavvur edemezsiniz. Hayatlarına bir anlam kazandırılmış oluyor ve uzun zamandır bu duygularla yaşıyorlar. Temsilden haftalar sonra teşekkür etmek için beni arıyorlar, böyle bir büyü yaşamadıklarını söylüyorlar. 50-60 yaşlarında insanlar var - doktorlar, avukatlar Halk Tiyatrosu'na girmemişler. İçeri girince ne göreceklerini, neler okumaları gerektiğini söylerim. Gösteriden sonra, sanatçılar ile buluşuyoruz. Birkaç saat boyunca sahnede oynamalarından sonra onlara dokunmak, kucaklamak, onlarla fotoğraf çekmek , o yakınlığı hissetmek muhteşemdir.

Branipole'deki kitapçı dükkanında Antoaneta-Maria, tiyatroya adanmış ve en çok sevdiği aktörler olan rahmetli Velko Kınev, Çoço (Petır) Popyordanov ile çekilen fotoğraflardan oluşan bir anma köşesi düzenlemiştir. Ama bunlar arasında en büyüğü kimdir?

“Evet hepsine eşit bir şekilde değer veriyorum, ancak Aleksandır Morfov benim için en büyüktür. Kim ne derse desin 16 yıl temsilin oynanıyorsa , salon hep dop doluysa bu çok şey ifade etmektedir. Bu oyunlardan insanlar sarsılmış gibi çıkıyor, kalbinden vuruluyorlar. Derin iz bırakıyorlar” diye ekliyor Antoaneta - Mariya.  

Birkaç ay sonra tiyatro meraklıları “fan” anmalığını kazanacak olan artisti seçecek. Günümüzde Halk Tiyatrosu’nda “Uçma denemesi” piyesini izlemeye hazırlanıyorlar. Ve onlarla, Antoaneta-Maria, karanlık salonda yine sessiz kalacak. “Ben burada iyiyim. Sahnede durmak için çok küçüğüm” diyor.

Türkçesi: Müjgan Baharova