Τα Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων προσφέρουν την ευκαιρία για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση

Αντί με το παραδοσιακό σχολικό κουδούνι, με το γνωστό τραγούδι του Bobby McFerrin κάθε μέρα στις 5 και μισή το βράδυ αρχίζουν τα μαθήματα στο 5ο Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων «Πένιο Πένεφ» στη Σόφια. Μαθητές στο σχολείο είναι πλέον ώριμοι εργαζόμενοι άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων με οικογένειες και παιδιά. Αυτό που τους ενώνει είναι το κουράγιο να αντιμετωπίσουν την πρόκληση να επωφεληθούν της δεύτερης ευκαιρίας να τελειώσουν τη μέση εκπαίδευσή τους, παρά τις πολυάριθμες καθημερινές δεσμεύσεις τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κάθε χρόνο από 20 έως 30 χιλιάδες παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο. Η δύσκολη εφηβεία, η επιθετικότητα, οι συγκρούσεις με καθηγητές και συμμαθητές και η δύσκολη εκμάθηση της σχολικής ύλης είναι οι συχνότεροι λόγοι για τους οποίους τα αγόρια εγκαταλείπουν το σχολείο πρόωρα. Για τις κοπέλες πρέπει να προσθέσουμε και την πρώιμη αγάπη, συνοδευόμενη από τη γέννηση παιδιού.

Σε κάποια κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα στην κοινότητα των Ρομά στη Βουλγαρία, βασικός παράγοντας είναι η φτώχεια. Δυστυχώς, δεν είναι μεγάλος ο αριθμός εκείνων που μετά από καιρό αποφασίζουν να τελειώσουν την εκπαίδευσή τους. Τέτοια ευκαιρία τους προσφέρουν τα 6–7 Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων στη χώρα.

Το 5ο Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων έχει τώρα 180 μαθητές περίπου. Ο μικρότερος είναι 17 χρονών και ο μεγαλύτερος – 50 χρονών. Και οι δύο φέτος τελειώνουν την 9η τάξη. «Ένα μέρος των μαθητών μας έχουν δική τους επιχείρηση ή πληρώνονται καλά», λέει η Άννα Μάρκοβα, διευθύντρια του Κέντρου. Το 10% των μαθητών ύστερα εγγράφονται σε πανεπιστήμιο. «Ανάμεσα στους απόφοιτους μας του 2008 έχουμε φοιτητής δημοσιογραφίας που πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις άριστα», συμμερίζεται με υπερηφάνεια η διευθύντρια.

Δύσκολα ή εύκολα είναι η εργασία με τους ενηλίκους;
«Η διδασκαλία ενηλίκων είναι διαφορετικό πράγμα, επειδή εκείνοι πλέον έχουν γνώμη και πείρα στη ζωή», λέει η κα Μάρκοβα. «Οι καθηγητές πρέπει να αλλάζουν σε ορισμένο βαθμό τον τρόπο σκέψης τους και βεβαίως να τους βοηθήσουν να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες, να τους δώσουν κίνητρο να παρακολουθούν τα μαθήματα, να τους διδάσκουν πράγματα που έχουν πρακτική εφαρμογή, δηλαδή να βλέπουν οι μαθητές το νόημα της εκπαίδευσης κάθε στιγμή.»

«Πρώτα τους ενθαρρύνουμε να βελτιώσουν την αυτοπεποίθησή τους ότι μπορούν και ξέρουν, γιατί αυτό είναι το βασικό πρόβλημά τους – υποτιμούν τον εαυτό τους», εξηγεί η Άννα Μάρκοβα. «Τους αναθέτουμε να εκπονούν εκθέσεις, τους δίνουμε τη δυνατότητα να κάνουν τα πράγματα που ξέρουν καλά. Ένα μεγάλο μέρος των μαθητών μας έχουν πολύ καλές επιδόσεις.»

Ανάμεσα στους απόφοιτους του 5ου Κέντρου Εκπαίδευσης Ενηλίκων είναι και η πρόσφυγας από το Ιράκ Λίντα Αουάνις. Η Λίντα φτάνει στη Βουλγαρία το 1994, φεύγοντας μαζί με την οικογένειά της από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Όπως τους περισσότερους πρόσφυγες, δεν έχει έγγραφα και δεν μπορεί να πιστοποιήσει ότι στην πατρίδα της τελείωσε μέση εκπαίδευση. Γι’ αυτό αποφασίζει να τελειώσει την εκπαίδευσή της στη Βουλγαρία.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένη ότι υπάρχουν τέτοια σχολεία, στα οποία δεν υπάρχουν περιορισμοί ως προς την ηλικία, το φύλο και την κοινωνική ομάδα», λέει. Η Λίντα δεν κρύβει ότι της είναι δύσκολο να εργάζεται, να φροντίζει την οικογένειά της και να είναι μαθήτρια. Είναι πρόεδρος του Συμβουλίου Γυναικών Προσφύγων στη Βουλγαρία και συχνά να ταξιδεύει και λείπει από το σχολείο. Η ίδια μας λέει περισσότερα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει:

«Επειδή η δουλειά μου σχετίζεται με την κοινωνική ένταξη των προσφύγων στη Βουλγαρία, πάντα δίνω το δικό μου παράδειγμα στους πρόσφυγες που έρχονται στη Βουλγαρία, για να πεισθούν ότι έχουν ευκαιρία», λέει η Λίντα. «Νομίζω ότι είμαι η πρώτη ανάμεσα στις γυναίκες πρόσφυγες της ίδιας ηλικίας, που μπαίνει στο εκπαιδευτικό σύστημα στη Βουλγαρία. Όταν τελειώσω δουλειά, πηγαίνω σχολείο. Δεν είναι εύκολο, αλλά όταν έχει κανείς επιθυμία, τα καταφέρει.»

Η Λίντα είναι αποφασισμένη να πραγματοποιήσει το παιδικό όνειρό της και να τελειώσει λογιστική. Στις προσπάθειές της να αντιμετωπίσει την πρόκληση του σχολείου, η Λίντα βρίσκει την υποστήριξη της οικογένειάς της και ιδιαίτερα των παιδιών της:

«Με βοηθάνε», λέει η ίδια. «Καμιά φορά κάνουν πλάκα και λένε ότι θα έρθουν σε κάποια συνάντηση γονέων ή ότι πρέπει να φοράω σχολική στολή. Καμιά φορά όμως μου λένε ότι δεν μπορούν να πιστέψουν ότι έχω τέτοια δύναμη να συνεχιστώ γιατί δεν είμαι νέα, σύντομα θα συμπληρώσω τα 50 χρόνια, και είμαι στην 9η τάξη.»

«Θέλω να μεγαλώσω, να αναπτύσσω τον εαυτό μου», συμμερίζεται ο 22χρονος Κρασιμίρ, ο οποίος επίσης είναι στην 9η τάξη. Τώρα είναι χαμάλης, αλλά το όνειρό του είναι όταν τελειώσει το σχολείο να σπουδάσει σχεδιασμό εσωτερικού χώρου. «Όταν κάνεις κάτι με μεγάλη επιθυμία, το αποτέλεσμα πάντα είναι καλύτερο», είναι πεπεισμένος ο ίδιος. Ανόρεκτα επιστρέφει πίσω στην περίοδο όταν εγκαταλείπει το σχολείο:

«Όταν ήμουν μικρός είχα πολλά προβλήματα και δεν υπήρχε κανένας να με μεταπείσει να εγκαταλείψω το σχολείο», συμμερίζεται ο ίδιος. «Μετά η ζωή μου αρχίζει με όλη τη δύναμή της και πρέπει να δουλεύεις. Πάντα ήθελα να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου, αλλά ίσως να μου έλειπε κουράγιο. Μια στιγμή όμως ήρθε ο χρόνος να επιστρέψω στο σχολείο. Είναι απαραίτητο να τελειώσει κανείς την εκπαίδευσή του για να έχει επαγγελματική αποκατάσταση. Θεωρώ ότι για να έχω σταθερή οικογένεια και δουλειά πρέπει να τελειώσω το σχολείο και να συνεχίσω μπροστά. Τώρα όταν εγγράφηκα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων, είμαι πολύ ικανοποιημένος.»

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα

Διαδώστε

Τα Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων προσφέρουν την ευκαιρία για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση

Περισσότερα στην κατηγορία

Συζήτηση υπό το σύνθημα «Θέλω να με ακούσετε» εφιστά την προσοχή στα παιδιά με προβλήματα ακοής

Άνθρωποι με αναπηρίες και άστεγοι θα λάβουν τρόφιμα για τις γιορτές

Ο Δήμος Ισπερίχ κάλεσε τους μαθητές να στέλνουν φωτογραφίες με «θαύματα» τις ημέρες πριν τις γιορτές

Χριστουγεννιάτικα παραμύθια από γυαλί ή πώς αναγεννιέται μια λίγο ξεχασμένη παράδοση