Βρίσκεται εκεί περισσότερα από έναν αιώνα. Υψώνεται μοναχική ανάμεσα στα διάφανα νερά του φράγματος. Ισχυροί άνεμοι και χιονοθύελλες κατά την διάρκεια του χειμώνα παγώνουν την τεχνητή λίμνη και τις βάσεις της εκκλησιάς. Το καλοκαίρι καυτός ήλιος καίει ανελέητα τα αιωνόβια τείχη της, την καταστραμμένη στέγη και τις ανοιχτές τρύπες στους τοίχους. Μακριά από την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τους γρήγορους  ρυθμούς της σημερινής ζωής, η μισοβυθισμένη εκκλησία στην τεχνίτη λίμνη Ζρεμπτσέβο ολομόναχη και ξεχασμένη είναι σιωπηλός μάρτυρας της χαμένης πίστης και ελπίδας.

Κάποτε, πριν τα απομεινάρια από το χωριό Ζαπάλνια και άλλους οικισμούς να παραμείνουν για πάντα στο βυθό, ο ναός ήταν το κέντρο της ζωής στην Κοιλάδα των τριανταφυλλιών στους πρόποδες της οροσειράς Σρέντνα γκορά, και ο κρυσταλλένιος ήχος της καμπάνας της ακουγόταν μακριά μέχρι τα χωράφια όπου καλλιεργούσαν το μυρωδάτο τριαντάφυλλο, από το οποίο οι ντόπιοι παρήγαγαν το ροδέλαιο.

Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής σκλαβιάς το χωριό Ζαπάλνια ήταν φημισμένο για την παραγωγή ροδέλαιο και ροδόνερο στα 120 αποστακτήρα και βρισκόταν σε σημαντικό εμπορικό σταυροδρόμι. Από δω περνούσε ο δρόμος από την πόλη Καζανλάκ μέχρι την Αδριανούπολη και δίπλα του υπήρχαν μερικά χάνια. Σύμφωνα με ένα οθωμανικό έγγραφο από το 1472 το χωριό Ζαπάλνια υπήρχε πριν από τον 13ο αιώνα, αλλά με διαφορετικό όνομα. Σήμερα, από κάποτε γραφικά  σπιτάκια  και στενά δρομάκια δεν έμεινε τίποτα.

Ο ναός χτίστηκε το 1895 στο χώρο, όπου βρισκόταν εκκλησία από το 4-9 αιώνα και είναι του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας προστάτη του βουλγαρικού λαού. Το γεγονός αυτό δεν προκάλεσε ανησυχίες στους κυβερνώντες κατά την περίοδο του σοσιαλιστικού καθεστώς, οι οποίοι στα μέσα του περασμένου αιώνα αποφάσισαν να κατασκευάσουν εδώ ένα μεγάλο φράγμα για να μαζεύει τα νερά του ποταμού Τούντζα. Πρώτα οι ντόπιοι δεν πίστεψαν ότι λήφθηκε τέτοια απόφαση, μετά όμως ακολούθησαν αιτήματα και διαμαρτυρίες.

Το έτος είναι 1962 και μόνο για μια νύχτα τα χωριά Ζαπάλνια, Ζρεμπτσέβο και το Ντόλνο Πανιτσάρεβο θάφτηκαν κάτω από τις μάζες νερού και για πάντα  παρέμειναν στο βυθό του φράγματος. Με εξαίρεση της παλιάς εκκλησιάς, που επέζησε χάρη στο γεγονός ότι ήταν χτισμένη σε ένα μικρό λόφο πάνω από το χωριό και τώρα στέκεται πάνω από τα καθαρά νερά του φραγμού.

Οι οδοντωτές τοίχοι της εκκλησίας στεκονται σταθερά, πίσω από αυτούς κρυφοκοιτάζει ο γαλάζιος ουρανός, ζωγραφίζοντας με τον τρόπο αυτό στη φαντασία εικόνες απελπισμένου ανθρώπινου προσώπου, παιδιού που κλαίει, οι γραμμές του οποίου χάνονται κάπου στα σύνορα μεταξύ του νερού και του ουρανού.

Ήδη μισό αιώνα η μοναχική σιλουέτα του ναού βρίσκεται πάνω από τα σιωπηλά νερά της λίμνης Ζρεμπτσέβο ως πλοίο φάντασμα. Την άνοιξη η υψηλότερη στάθμη των νερών της λίμνης φτάνει μέχρι τα μέσα της εκκλησίας, ενώ το καλοκαίρι τα κύματα καλύπτουν μόνο τις βάσεις της.

Παρά τις θεομηνίες και τη λήθη τα τείχη υψώνονται πάνω από το νερό. Λένε ότι χτίστηκαν από δεξιοτέχνες οικοδόμους από την ξακουστή σχολή της πόλης Τριάβνα. Αν κοιτάξετε προσεκτικά θα ξεχωρίζεται τα κολλημένα κογχύλια και βότσαλα.

Η εκκλησιά του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας δεν είναι η μοναδική βουλγαρική εκκλησία, που παρέμεινε κάτω από τα νερά των τεχνιτών λιμνών στην Βουλγαρία. Στα διάφορα φόρουμ δημοσιεύονται φωτογραφίες - εκπληκτικές εικόνες από τους βυθισμένους ναούς στα φράγματα Κοπρίνκα, Ογκόστα, Λόμπος...

Κοντά στα ερείπια του ναού βρίσκονται πέτρινους σταυρούς, που υπενθυμίζουν στους ανθρώπους ότι εδώ ήταν και το παλιό νεκροταφείο του χωριού.

Και τα τρία χωριά στο βυθό της λίμνης ακόμα ζουν στη μνήμη των απογόνων τους. Κάθε χρόνο έρχονται εδώ τη Ημέρα του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας για να αποτίσουν φόρο τιμής στους προγόνους τους και την πρώην εκκλησία τους.

Αλλιώς  η λίμνη Ζρεμπτσεβο είναι  παράδεισος για τους λάτρεις του κάμπινγκ, καθώς και για τους φωτογράφους και καλλιτέχνες που συχνάζουν εδώ στην αναζήτηση του καλύτερου φωτός για να τραβήξουν τα καλυτέρα στιγμιότυπα και να σκιτσάρουν την εκκλησία.

Σήμερα εδώ επικρατεί ισχία και μόνο ο αέρας, το θρόισμα των κυμάτων και το βέλασμα των προβάτων σπάνε την  σιωπή.

"Θέλω να σας βγάλω μια φωτογραφία μαζί με το κοπάδι", ρωτώ τον άνθρωπο, που βοσκά τα ζωντανά του  αγνοώντας την επικείμενη καταιγίδα.
 "Τι γυρεύεις εσύ σ' αυτή την απομακρυσμένη περιοχή;", με ρωτά ο άνθρωπος.
"Μου αρέσει η σιωπή, η βυθισμένη εκκλησία..."
"Τι σας αρέσει και τόσο! Δεν βλέπεις ότι δεν έμεινε τίποτα απ' αυτήν. Και το χωριό μας δεν υπάρχει ποια, οι άνθρωποι έφυγαν... Ο Κύριος μας ξέχασε. Σύντομα και εμείς, που ζούμε μονάχα με τις αναμνήσεις, θα πεθάνουμε και όλα θα ξεχαστούν".

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα
Φωτογραφίες: Βενέτα Νικόλοβα