Από τις αρχές του 2013 μέχρι σήμερα περίπου 10 χιλ. πρόσφυγες ζήτησαν προστασία στη Βουλγαρία, ενώ περίπου 6.400 άτομα έλαβαν ανθρωπιστικό ή προσφυγικό καθεστώς. Ταυτόχρονα, στην κοινωνία μας άρχισαν να εμφανίζονται ξενοφοβικές συμπεριφορές, κρούσματα ρατσισμού και μίσος προς τα ανυπεράσπιστα θύματα του πολέμου και της βίας σε διαφορές χώρες του κόσμου. Ως αντίδραση σειρά μη κυβερνητικών οργανώσεων απηύθυναν έκκληση προς την κοινωνία για ανεκτικότητα και κατανόηση, και διοργάνωσαν εράνους στις πιο κρίσιμες στιγμές. Χιλιάδες Βούλγαροι προσφέρθηκαν και βοήθησαν με ότι μπορούσαν στους ανθρώπους σε ανάγκη.

Ενάμιση χρόνο αργότερα τα πνεύματα θαρρείς ησύχασαν, αλλά ανάμεσα στους Βούλγαρους παραμένει η δυσπιστία προς τους πρόσφυγες. Για τον λόγο αυτό η καμπάνια της Βουλγαρικής Επιτροπής του Ελσίνκι και τις multi-culti κολεκτίβας "Γνωρίσου με τους πρόσφυγες" με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων δίνει έμφαση στην πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες των οικογενειών που ζήτησαν άσυλο στη Βουλγαρία,

"Παρουσιάζουμε τις ιστορίες προσφύγων που έχουν ενταχθεί στην κοινωνία μας, ξέρουν βουλγαρικά, βρήκαν δουλειά", λέει η κα Μπίστρα Ιβανόβα από την κολεκτίβα "Γνωρίσου με τους πρόσφυγες". Αφετέρου νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους που συμμετείχαν στους εράνους για να βοηθήσουν με ότι μπορούν. Για αυτό έχουμε καλέσει ευεργέτες και εθελοντές να μας διηγηθούν από τη δικιά τους σκοπιά για την μοίρα των προσφύγων".


"Αυτό που έμαθα από τους πρόσφυγες είναι ότι η ζωή συνεχίζεται. Ο άνθρωπος μπορεί πάντα να βρει δυνάμεις στον εαυτό του και ν'αρχίσει από την αρχή", λέει η 'Ολγα Νικόλοβα.

Μεταξύ των πρώτων ανθρώπων που βοηθούν στους πρόσφυγες με ότι μπορούν είναι και η 87 ετών Αγγκέλα Βελίκοβα από το χωριό Γκολιάμ Ντερβέντ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Δε καταλαβαίνει τη γλώσσα τους, αλλά νιώθει την πίκρα και τον πόνο τους και τους συμπαραστέκεται: "Δεν μπορείς να τους μετρήσεις. Παιδιά, άνδρες, γυναίκες… Περνούν, οι αστυνόμοι τους κρατούν, ενώ αυτοί δε λένε τίποτα. Τι να κάνουν;"

Γιατί τους βοηθάς;
"Γιατί και η μητέρα μου ήταν σαν και αυτούς, ήταν μόλις 11 ετών όταν έφυγαν. Και θυμάμαι πως μου διηγούνταν το πόσο έκλαψε, πως δεν είχαν τι να φάνε. Για αυτό τους λυπάμαι. Και τους δίνω ψωμί, τυρί, στα παιδιά γλυκά, ότι έχω".

Παρόμοιες ιστορίες μπορείτε να ακούσετε και από τους εθελοντές που αφιερώθηκαν στην υπόθεση των προσφύγων.

Για τον λόγο οι διοργανωτές της καμπάνιας καλούν όλους που κατά κάποιον τρόπο συμμετέχουν στη ζωή των προσφυγικών οικογενειών στη Βουλγαρία – να συμμεριστούν τις εντυπώσεις τους και με τον τρόπο αυτό να ενθαρρύνουν περισσότερους ανθρώπους να ανοίξουν τις καρδιές τους προς τον εθελοντισμό και την φιλανθρωπία.

Μετάφραση: Σοφία Μπόντσεβα