"Δεν ήθελα να είμαι βάρος για κανέναν. Ήθελα να αποδείξω ότι μπορεί κανείς να τα καταφέρνει μόνος του, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες. Εάν ένας υγιής άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι για 15 λεπτά, εγώ επίσης μπορώ να το κάνω, ακόμη και αν μου είναι απαραίτητη μία ώρα, ακόμη και με πολλές προσπάθειες", λέει η Στέλα.

Τελειώνει τις σπουδές της στην ειδικότητα "Λογιστική", αλλά η δουλειά με τους αριθμούς είναι βαρετή για την Στέλα, η οποία διψάει για μια δραστήρια ζωή. Αναλαμβάνει το ρίσκο και αρχίζει να ασχολείται με αθλητισμό, ο οποίος γίνεται μέλλον της. Τελειώνει και σπουδές στην Εθνική Ακαδημία Αθλητισμού.

"Όταν αρχίσω κάτι, αφοσιώνομαι εξ’ ολοκλήρου. Θέλω να αναπτύσσομαι, να μαθαίνω νέα πράγματα, να φτάσω στην κορυφή" , συμμερίζεται η Στέλα, η βιογραφία της οποίας είναι εντυπωσιακή. Είναι κάτοχος αργυρού μεταλλίου από το Πεκίνο (2008), δύο αργυρών μεταλλίων από το Λονδίνο (2012), τρεις φορές κάτοχος της διάκρισης "Αθλητής με αναπηρία της Βουλγαρίας" για το 2010, το 2012 και το 2013, επίτιμη πολίτης της Βάρνα.

"Ένας αθλητής ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος από τον εαυτό του – από τη θέση που πήρε ή από το αποτέλεσμα που πέτυχε", αναφέρει η  η Στέλα για τη συμμετοχή της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Σουόνσι. "Είμαι όμως ικανοποιημένη από τη συμμετοχή μου στο Σουόνσι – έγινα πρώτη και πέτυχα καλά αποτελέσματα. Φέτος συμμετέχω στους αγώνες με νέα τεχνική και σε νέα καρέκλα. Τα πόδια μου ήδη δε συμμετέχουν, χρησιμοποιώ μόνο το χέρι, τους κοιλιακούς μύες και τους μύες της πλάτης. Είναι μια νέα αρχή και αυτά τα δύο μετάλλια είναι πράγματι πολύτιμα".

Το κόστος κάθε μεταλλίου είναι υψηλό – σιδερένια πειθαρχία, σκληρή δουλειά και στερήσεις. Πρόβλημα για τους αθλητές με αναπηρίες είναι η πενιχρή χρηματοδότηση από το κράτος και η δύσκολη εύρεση χορηγών. Και οι Βούλγαροι αθλητές στους Παραολυμπιακούς Αγώνες πρέπει να επενδύουν δικούς τους πόρους στην προετοιμασία τους. Οι ποιοτικές προθέσεις επίσης αποτελούν πολύ ακριβή επένδυση. Άλλο πρόβλημα στη Βουλγαρία είναι η ανεπάρκεια προπονητών που μπορούν να δουλεύουν με άτομα με αναπηρίες. Οι προπονητές αυτοί πρέπει να είναι όχι μόνο καλοί επαγγελματίες, αλλά και ψυχολόγοι, να έχουν καλή επικοινωνία με τον αθλητή.

"Ο προπονητής μου είναι πρώην μάστορας του αθλητισμού (επίτιμος τίτλος στη χώρα), στην αρχή όμως του ήταν δύσκολο να εργάζεται μαζί μου, γιατί του έλεγα που δεν αισθάνομαι τα πόδια μου. Πριν από κάθε αγώνα κάνουμε μια αλλαγή – της καρέκλας, της τεχνικής ή του προγράμματος για να πετύχουμε καλά αποτελέσματα".

Γεμάτη κουράγιο, η αθλήτρια ενθαρρύνει και τους άλλους. Ιδρύει αθλητικό όμιλο ατόμων με αναπηρίες "Ατλάντ" και γυμναστήριο, στο οποίο η πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ελεύθερη.

"Πρέπει να βρει κανείς το είδωλό του ή κάτι, με το οποίο να ασχολείται, για να μη σκέφτεται συνεχώς την αναπηρία του, να βγει από την κατάθλιψή του. Όλα εξαρτώνται από σένα, από τη θέλησή σου. Για μας ο αθλητισμός είναι και φυσικοθεραπεία κατά της ατροφίας των μυών. Κάθε άνθρωπος που γεννήθηκε, είναι απαραίτητος στον κόσμο, πρέπει μόνο να βρει τον εαυτό του", λέει στο τέλος η αθλήτρια.

Ο επόμενος μεγάλος στόχος της Στέλα είναι τίτλος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Της ευχόμαστε καλή επιτυχία!

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα