Το 1957 με το έργο "Λουτρό" αρχίζει η ιστορία του Σατιρικού θεάτρου στην Σόφια. Είναι αδύνατο εκείνη την εποχή η δημιουργία του να μην υποτάσσεται στην διαταγή του χρόνου: "Η πρώτη μας φωνή νεογέννητου δεν είναι κλάμα, αλλά έκκληση, επειδή ήμασταν θέατρο διαφώτισης. Αν και πολύ νέοι, έπρεπε ακόμη την πρώτη μέρα να αρπάξουμε το όπλο του γέλιου και να μπούμε στις σειρές των αγωνιστών για κομμουνισμό", γράφει η θεμελιωτής του θεάτρου, Στέφαν Σάρτσατζιεφ.

Το θέατρο είχε προβλήματα με την λογοκρισία και πολλές φορές επιβλήθηκε πριν τις πρεμιέρες οι παραστάσεις να διορθώνονται. Την δεκαετία του '60 του περασμένου αιώνα το Σατιρικό θέατρο αναλαμβάνει ο σκηνοθέτης Μετόντι Αντόνπφ. Οι παραστάσεις του πάνω σε έργα του Γκόγκολ, Τσέχωβ και Ιβάν Βάζοφ γίνονται εμβληματικές για το θέατρο.

Οι παραστάσεις των σκηνοθετών Γκρίσα Οστρόβσκι και Μλαντέν Κισελόφ συνεχίζουν την παράδοση στο Σατιρικό θέατρο να γεννιούνται σουξέ, που παίζονται στην διάρκεια πολλών ετών. Προκαλεί ενδιαφέρον η ανάμνηση του μεγάλου βούλγαρου συγγραφέα Γιορντάν Ραντίτσκοφ για το έργο του "Φασαρία": "Θυμάμαι πώς σε κάποιες παραστάσεις οι ηθοποιοί συγκινούνταν τόσο πολύ, που μετά δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Και πολλές φορές άκουσα ορισμένους ηθοποιούς να προτείνουν στους συναδέλφους τους να βγουν στο κοινό και να πουν ότι θέλουν να επαναλάβουν την παράσταση, που μόλις παίχτηκε".

"Συχνά αστειευόμαστε, αλλά να είστε σίγουροι, ότι σκεφτόμαστε σοβαρά", δηλώνει στο μήνυμά του κατά τα εγκαίνια του θεάτρου ο Στέφαν Σάρτσατζιεφ. Τα λόγια του αυτά χαρακτηρίζουν το Σατιρικό θεάτρο και τις επόμενες δεκαετίες. Οι σκηνοθέτες και ηθοποιοί του αστειεύονται, αλλά είναι σοβαροί στις σκέψεις τους και γι αυτό είναι πολυαγάπητοι για ολόκληρες γενιές Βούλγαρων.

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα
Φωτογραφίες: satirata.bg