Για αυτούς που δεν γνωρίζουν τον πόλεμο και δεν έχουν νιώσει ποτέ τη φρίκη του, είναι δύσκολο να φανταστούν πλήρως τις πραγματικές διαστάσεις των καταστροφών και τις αιτίες που τρέπουν τους ανθρώπους σε φυγή. Μπορεί να δεις τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων σε μια ταινία και να συγκινηθείς, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να τον αισθάνεσαι καθημερινά γύρω σου, να ξυπνάς από τις οβίδες και να κινδυνεύεις από ελεύθερους σκοπευτές την ώρα που διασχίζεις το δρόμο. Στην αρχή υπάρχει η ελπίδα πως αυτό θα τελειώσει αλλά κάποια στιγμή η απειλή φτάνει στην πόρτα σου και το βάζεις στα πόδια.

Αυτή είναι η μοίρα και των χιλιάδων μεταναστών από την Συρία, οι οποίοι αναζήτησαν άσυλο στη χώρα μας. Για να διανύσουν τα χιλιάδες χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από την ασφάλεια για τη ζωή τους οι άνθρωποι αυτοί συγκεντρώνουν με κάθε τρόπο τα χρήματα για να πληρώσουν αυτούς που οργανώνουν την απόδρασή τους.

Ο Ρεμπάρ Αλί είναι Σύριος με κουρδική καταγωγή. Έρχεται στη Βουλγαρία το 2014, όταν τον συλλαμβάνουν σε ένα βαγόνι στα σύνορά μας με την Τουρκία.
"Στο χωριό μας ήρθαν ένοπλες ομάδες και άρχισαν να μας πυροβολούν", λέει εκείνος. "Η κατάσταση γρήγορα επιδεινώθηκε και αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια που δεν είχαν τιναχτεί ήδη στον αέρα. Στη Συρία εξουσιάζει ο φόβος, εξουσιάζει το Ισλαμικό Κράτος. Στη Βουλγαρία είμαστε πιο ήσυχοι".

Όταν τους συλλαμβάνουν στα σύνορα οι μετανάστες δεν έχουν ταυτότητα. Δεν έχουν δικαιώματα μέχρι να κάνουν αίτηση ασυλίας. Όσο κρατάει η διαδικασία, οι μετανάστες εγκαθίστανται προσωρινά σε εστίες της Κρατικής Υπηρεσίας Προσφύγων. Κοντά στα σύνορα βρίσκονται οι εστίες στο χωριό Παστρογκόρ και στην πόλη Χάρμανλι, στη Σόφια υπάρχουν δυο εστίες και στο χωριό Μπάνια υπάρχει ειδικό κατάλυμα για παιδιά χωρίς συγγενείς.

"Εδώ οι πρόσφυγες είναι περίπου 2.000", λέει ο Μάρκο Πετρόφ, διευθυντής του κέντρου υποδοχής προσφύγων στο Χάρμανλι. "Αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται 365 οικογένειες με 560 παιδιά. Οι άντρες είναι περίπου 900, ενώ οι γυναίκες 400. Έρχονται κυρίως από τη Συρία και 87% από αυτούς έχουν κουρδική καταγωγή. Υπάρχουν και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Στην αρχή ζούσαν σε σκηνές, μετά σε τροχόσπιτα. Τώρα έχουμε ανακαινίσει τρία κτίρια και άλλα τόσα σιλό όπου φυλάσσονταν τεχνικός εξοπλισμός και όπου μένουν 1.600 άνθρωποι. Η χωρητικότητα του κέντρου είναι 3.600 άτομα. Στην κουζίνα που χτίσαμε μπορούν να σιτιστούν 4.000 άτομα, φτιάξαμε και πλυσταριό. Φροντίζουμε για την θέρμανση και τον ηλεκτρισμό".

Κατά τα λεγόμενα του Μάρκο Πετρόφ, οι μετανάστες μένουν στο κέντρο 4 με 10 μήνες. Όσοι μπορούν να βρουν δουλειά στη Γερμανία, την Σουηδία και τη Γαλλία φεύγουν μόλις αποκτήσουν καθεστώς, άλλοι λαμβάνουν πρόσκληση από συγγενείς τους που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Μόλις 1% από τους μετανάστες μένουν στη Βουλγαρία.

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου
Φωτογραφίες: Νταρίνα Γκριγκόροβα