Παρά το γεγονός που ζούμε στον 21^ο αιώνα, εξακολουθούμε να υπακούμε σε ξεπερασμένα στερεότυπα. Τέτοια, για παράδειγμα, είναι η πεποίθηση για τον διαχωρισμό των επαγγελμάτων σε ανδρικά και γυναικεία. Οι κυρίες διαλέγουν σπανιότερα από τους άνδρες επιστημονικές και τεχνικές ειδικότητες και αναπτύσσονται κυρίως σε τομείς όπως η υγεία, η παιδεία και οι επιστήμες για την κοινωνία και εκείνες που μελετούν την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη, ακόμη είναι γεγονός η ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Ανεξάρτητα από την υψηλή μόρφωσή τους, οι γυναίκες πιο δύσκολα προχωράνε στη σταδιοδρομία. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat από το 2012, μόλις το 18% των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των μεγαλύτερων εταιρειών στο χρηματιστήριο στις χώρες της ΕΕ είναι γυναίκες.

Εξάλλου, οι γυναίκες λαμβάνουν κατά 16% χαμηλότερες αμοιβές εργασίας την ώρα σε σχέση με τους άνδρες στην ίδια θέση εργασίας. Ένας από τους μύθους είναι επίσης ότι επαγγέλματα όπως διευθυντής ορχήστρας και μηχανοδηγός τρένου είναι εντελώς ανδρικά.

Η ιστορία δύο νεαρών κοπελών όμως καταστρέφει τον μύθο αυτό. Η Καλίνα Βασίλεβα διευθύνει τη συμφωνική ορχήστρα στο Σούμεν. Λέει ότι η εργασία της τη συναντά με διάσημους μουσικούς, με καθηγητές της Μουσικής Ακαδημίας και καμιά φορά συμβαίνει να βρεθεί αντιμέτωπη με ορισμένη δυσπιστία.

"Καμιά φορά έχουν ορισμένες αμφιβολίες όχι μόνο γιατί είμαι γυναίκα, αλλά και γιατί είμαι νέα. Όταν τελειώσει η συναυλία όμως βλέπω αλλαγή στο βλέμμα και στη στάση τους απέναντί μου", λέει η Καλίνα και συμπληρώνει: "Δεν είχα συνειδητοποιήσει πώς είμαι ιδιάζουσα περίπτωση μ’ αυτό το επάγγελμα, ίσως γιατί από μικρή ασχολούμαι με μουσική. Οι δύο γονείς μου είναι μουσικοί και στα παιδικά μου χρόνια συχνά ήμουν στις πρόβες της ορχήστρας, μεγάλωσα στο περιβάλλον αυτό και το νιώθω εντελώς φυσικό. Όταν ήμουν παιδί, ονειρευόμουν να γίνω τραγουδίστρια, όταν μεγάλωσα όμως προσανατολίστηκα στο φλάουτο. Επί 10-15 χρόνια αυτό ήταν ο στόχος της ζωής μου – να γίνω καλή φλαουτίστρια. Μπήκα στη Μουσική Ακαδημία με την ειδικότητα αυτή και την τελείωσα. Αργότερα όμως έγινα διευθυντής ορχήστρας".

Η Ντανιέλα Κωσταντίνοβα, με τη σειρά της, διάλεξε ένα ακόμη πιο ασυνήθιστο για τις γυναίκες επάγγελμα: "Στην οικογένειά μου δεν υπάρχουν σιδηροδρομικοί. Από μικρή όμως ήξερα ότι θέλω να είμαι μηχανοδηγός τρένου", λέει η νέα γυναίκα. "Τελείωσα τις σπουδές μου στην Ανώτατη Σχολή Μεταφορών "Τόντορ Κάμπλεσκοφ", όπου παρακολούθησα μαθήματα μηχανοδηγού. Από τρεις εβδομάδες είμαι βοηθός-μηχανοδηγός στις "Μεταφορές φορτίων" του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Βουλγαρίας. Ήξερα ότι αυτή είναι η δουλειά για μένα, και αφού άρχισα να σπουδάζω, κατάλαβα τι σοβαρό επάγγελμα είναι. Αυτό με ενθουσιάζει ακόμη περισσότερο".

Εξίσου ασυνήθιστο για έναν άνδρα είναι να δουλεύει ως νοσοκόμος. Ο Ιβάιλο Εφτίμοφ από δυόμιση χρόνια είναι νοσοκόμος στη ανάνηψη της Στρατιωτικής Ιατρικής Ακαδημίας. Λέει ότι στο νοσοκομείο έχει τρεις άνδρες στη θέση αυτή και σε όλη τη χώρα οι νοσοκόμοι είναι μόλις γύρω στα 50. Κατά τη γνώμη του, κάποια από τα ανδρικά χαρακτηριστικά του τον βοηθάνε να εκτελεί με επιτυχία τις υποχρεώσεις του: "Κρατάω ευκολότερα την ψυχραιμία μου, ενώ συνάδελφοί μου γυναίκες, με τις οποίες αρχίσαμε μαζί δουλειά, παθαίνουν κρίσεις. Είμαι πιο σίγουρος, η φυσική μου δύναμη επίσης έχει σημασία, ιδιαίτερα σε τέτοια τμήματα νοσοκομείου όπως η ανάνηψη, η εντατική θεραπεία και οι Πρώτες Βοήθειες".

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα