"Είναι υπέροχο να ακολουθήσει κανείς τον δρόμο της καρδιάς του". Έτσι η πρώτη γυναίκα στη χώρα μας, επικεφαλής χειρουργικής ομάδας στην διάρκεια πολεμικής αποστολής, εξηγεί την επιλογή της να αφιερωθεί στο δύσκολο επάγγελμα της χειρουργικής κοιλιάς.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ιατρού Στέφκα Μπορίσοβα περνά στο κέντρο επείγουσας βοήθειας της Στρατιωτικής Ιατρικής Ακαδημίας. Εκτός αυτού, η ίδια είναι μέλος της ιατρικής μονάδας άμεσης δράσης σε πόλεμο. Είναι πεπεισμένη ότι δεν υπάρχουν ανδρικά επαγγέλματα, αλλά αναγνωρίζει πως συχνά η πρώτη αντίδραση του κόσμου είναι δυσπιστία.

"Στην κλινική μας δουλεύει ένας νοσηλευτής και μου συνέβηκε αρκετές φορές οι ασθενείς να μου πουν "Κυρία νοσοκόμα, φώναξε τον νεαρό γιατρό!" Οι άνθρωποι θεωρούν ότι τα δύσκολα επαγγέματα είναι ανδρικά", λέει με χαμόγελο η ιατρός Μπορίσοβα. Κατά την γνώμη της όμως, το λεγόμενο τρυφερό φύλο μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση, αλλά χρειάζεται υποστήριξη για την ανατροφή των παιδιών. "Μια γυναίκα δεν πρέπει να αρνείται από την μητρότητα", είναι κατηγορηματική η ίδια.



Για την απόφασή της να γίνει ιατρός, λέει: "Αυτό είναι ένα παιδικό όνειρό μου, που δεν προέρχεται από την οικογένεια. Η μητέρα μου ασχολούνταν με εμπόριο. Δεν έπαιζα με κούκλες, αλλά επίδενα τα παιδιά. Με πρωτοβουλία μου, όταν ήμουν τέταρτη τάξη ιδρύσαμε την λέσχη "Φίλοι της ιατρικής" και συχνά πηγαίναμε στα νοσοκομεία. Πάντα επιδίωκα το όνειρό μου. Μετά το λύκειο έδωσα εξετάσεις στην ιατρική, αλλά το πρώτο έτος δεν πέτυχα. Δούλεψα ένα χρόνο σαν πωλήτρια και συνέχισα να προετοιμάζομαι, για να δώσω και πάλι εξετάσεις. Νομίζω, ότι ο καθένας πρέπει να ακολουθήσει το όνειρο της ζωής του, να ακούει την καρδιά του".

Όταν ήταν φοιτήτρια δεύτερου έτους, η Στέφκα Μπορίσοβα εφημέρευε στο νοσοκομείο επείγουσας βοήθειας "Πιρογκόφ". "‘Από εκεί έμαθα να κάνω διάγνωση στην οξεία χειρουργική κοιλιά", εξηγεί η ίδια. Το τρίτο έτος την άφησαν να κάνει την πρώτη της αυτόνομη εγχείριση σκωληκοειδίτιδας με την βοήθεια γνωστού χειρουργού.

Για το αντίτιμο, που πρέπει να πληρώσει, λέει: "Όταν ήμουν φοιτήτρια, παντρεύτηκα, γέννησα το παιδί μου, έπρεπε να δίνω εξετάσεις και έγινε πολύ δύσκολο. Τελείωσα και μισό χρόνο αργότερα άρχισα να δουλεύω ως βοηθός στην Έδρα Χειρουργικής στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο στο Πλέβεν. Ο γιός μου, ντυμένος στα πράσινα, κάθονταν σε καρεκλάκι μέσα στο χειρουργείο. Τότε ήταν δυόμισι χρονών. Πάντα πολεμούσα για το επάγγελμά μου, κάθε πράγμα έχει το αντίτιμό του".

Το 1997, στην διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης στη Βουλγαρία, όταν οι μισθοί υποτιμήθηκαν στα 10 δολάρια, η ιατρός Μπορίσοβα τελειώνει δεύτερη ειδικότητα πολεμική χειρουργική. Δύο χρόνια αργότερα συμμετέχει στην πρώτη της αποστολή.

"Η πρώτη μου αποστολή ήταν ανθρωπιστική στην Δημοκρατία της Μακεδονίας το 1999, όταν η Βουλγαρία έκανε βάση για τους Αλβανούς", θυμάται η ίδια. "Τους θεραπεύαμε, τους ταΐζαμε, τα πάντα. Και επειδή δεν είχαμε νοσοκομείο, εξέταζα τους ασθενείς, έβαζα διάγνωση και τους οδηγούσα σε προσφυγικό νοσοκομείο σε απόσταση 50 χιλιομέτρων. Στην αρχή νόμιζα, ότι δεν θα μου επιτρέπουν να τους εξετάζω, επειδή ήμουν γυναίκα. Έρχονταν, όμως, πολλοί άνδρες. Ο πόλεμος είναι φρικτός. Αλλά εγώ δεν έχω φόβους. Ο Θεός αγαπά τους τολμηρούς. Ο φόβος παραλύει τον άνθρωπο και τον καταστρέφει".

Πέρα από την Δημοκρατία της Μακεδονίας η Στέφκα Μπορίσοβα συμμετέχει σε τέσσερις αποστολές στο Αφγανιστάν. Εκτός από την πρωτεύουσα Καμπούλ, η ίδια δουλεύει στο πολεμικό νοσοκομείο στο Χεράτ.

"Ήταν πολύ καυτό σημείο, μας έφεραν ασθενείς απ όλες τις άκρες του Αφγανιστάν", θυμάται η τολμηρή γιατρίνα.

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα