Με την υπέροχη φωνή της και το πρωτότυπο ρεπερτόριό της η Όλγα Μπορίσοβα, από την περιοχή του Κιουστεντίλ, ανήκει σε μια γενιά ταλαντούχων παραδοσιακών τραγουδιστριών, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο βουλγάρικο φολκλόρ. Γεννημένη για τη σκηνή, η Όλγα μοιάζει με τις μαντόνες από τους πίνακες του διάσημου ζωγράφου μας Βλαντιμίρ Ντιμιτρόφ του Μάστορα.

Τα βήματα της Όλγα την οδηγούν από τη γενέτειρά της, το χωριό Ζίλνιτσι, ως τις παγκόσμιες σκηνές της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής.

«Όταν ήμουν στη Δευτέρα Λυκείου στο Κιουστεντίλ ασχολούμουν με το θέατρο και το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός», διηγείται εκείνη. – «Αλλά εκείνη τη χρονιά, το 1960, έλαβα ένα γράμμα από τον Γκεόργκι Μπογιατζίεφ που ήταν αρχισυντάκτης του τμήματος «Παραδοσιακή μουσική» της Βουλγαρικής Εθνικής Ραδιοφωνίας. Με ενημέρωνε για έναν διαγωνισμό για το «Συγκρότημα για παραδοσιακά τραγούδια» και αφού με επέλεξαν από 250 άτομα, η Ραδιοφωνία έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Δεν ξέρω πως βρήκα το θάρρος να πάρω το τραίνο και να έρθω στη Σόφια. Δεν είχα εγκαταλείψει ως τότε τη γενέτειρά μου και αισθανόμουν σαν να ήρθα στο Παρίσι. Εκτός αυτού ήμουν πολύ νέα, ήξερα πως έχω φωνή αλλά αποδείχτηκε πως έχω να μάθω ακόμα πολλά – να τραγουδάω μαζί με τις άλλες κοπέλες και να ακολουθώ τις οδηγίες του μαέστρου. Τότε μας διηύθυνε ο Μπορίς Πετρόφ που μας εισήγαγε στον πλούτο και τις ιδιαιτερότητες του χορωδιακού τραγουδιού».

Ανεξίτηλες είναι οι αναμνήσεις της Όλγα Μπορίσοβα από τις πολυάριθμες περιοδείες της σε όλο τον κόσμο με τη χορωδία «Το μυστήριο των βουλγάρικων φωνών».

«Δε θα ξεχάσω ποτέ μια φορά στον Καναδά»,θυμάται η Όλγα Μπορίσοβα. – «Ήμασταν στο αεροδρόμιο του Τορόντο και περιμέναμε το αεροπλάνο για να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία μετά από μια τόσο επιτυχημένη περιοδεία που το κοινό δεν μας άφηνε να κατεβούμε από τη σκηνή. Ήμασταν πολύ κουρασμένες και καθόμασταν αμίλητες μέχρι τη στιγμή που μπροστά μας στάθηκε ένας σεβάσμιος άντρας. Συστήθηκε σαν καναδός καθηγητής και μας είπε πως είχε δει τη συναυλία μας στην τηλεόραση και ήταν εντυπωσιασμένος. Ξαφνικά λάμψαμε από ευτυχία και ξεχάσαμε την κούρασή μας».

Ρωτήσαμε την γνωστή καλλιτέχνιδα ποιο, κατά τη γνώμη της, είναι το μέλλον του βουλγάρικου παραδοσιακού τραγουδιού:

«Τα τελευταία χρόνια πολλά πράγματα άλλαξαν», απάντησε εκείνη. – «Δεν έχω πρόβλημα με τα άλλα είδη μουσικής αλλά κάπως χάσαμε τις αξίες μας. Κάποτε σε κάθε χωριό είχε συγκροτήματα με χορευτές, με κοστούμια, με μουσικούς. Τώρα δεν υπάρχουν κίνητρα. Αλλά είμαι αισιόδοξη γιατί με καλούν πάλι να συμμετέχω ως μέλος επιτροπής σε φεστιβάλ σε όλη τη χώρα. Η Βουλγαρία έχει ακόμα ταλέντα. Στις αρχές Ιουλίου ήμουν στο Διεθνές Φεστιβάλ «Παουτάλια» στο Κιουστεντίλ και είδα και άκουσα πολλά ταλαντούχα παιδιά. Έτσι συνειδητοποίησα πως το βουλγάρικο φολκλόρ δεν μπορεί να χαθεί. Εκτός αυτού, έχουμε και πολλούς ξένους θαυμαστές. Πολύ συχνά μου συνέβαινε να βλέπω ανθρώπους να κλαίνε στις πρώτες σειρές στις συναυλίες μας. Το βουλγάρικο παραδοσιακό τραγούδι κουβαλά εξαιρετική ενέργεια, μας κατακλύζει και μας κατακτά. Η μουσική είναι η γλώσσα του σύμπαντος και όταν την ακούς δε χρειάζεσαι μεταφραστή και μεσάζοντα».

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα