Κάθε έτος ο αριθμός των Βουλγάρων μεταναστών αυξάνεται. Δυστυχώς μεταξύ τους είναι πολλοί ικανοί Βούλγαροι που δεν μπορούν να βρουν προβολή στην πατρίδα. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται ακόμα από τα χρόνια του ολοκληρωτικού καθεστώτος, όταν πολλοί Βούλγαροι καλοί επαγγελματίες, που δε συμφωνούσαν με το σύστημα, έκαμναν το παν για να φύγουν για τον «ελεύθερο κόσμο». Από τους Βούλγαρους αυτούς είναι και ο γιατρός Γκεόργκι Λάζαροφ – ένας από τους καλύτερους χειρούργους χεριού στις ΗΠΑ και σημαντικός παράγοντας της βουλγαρικής κοινότητας στη Βαλτιμόρη .

Γεννήθηκε το 1931 στην πόλη Πλόβντιφ και παρά τα πολυάριθμα εμπόδια και πίεση κατορθώνει να ιδρύσει στην πόλη Κέντρο Χειρουργικής Χεριού. Το σύστημα δεν του επιτρέπει να εξελίσσεται και αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα.

Για την πορεία του από τη Βουλγαρία έως τη Βαλτιμόρη ο Γκεόργκι Λάζαροφ μας διηγήθηκε τα εξής:

« Η πορεία μου ήταν αρκετά μεγάλη, επειδή πέρασα από πολλές περιπέτειες. Τελείωσα ιατρική στη Βουλγαρία και έκανα ειδίκευση στην ορθοπεδική – χειρουργική χεριού. Στην περίοδο εκείνη έγινε το πραξικόπημα στη Λιβύη , στην εξουσία ήρθε ο Καντάφι και όλοι οι Ιταλοί γιατροί έφυγαν από τη χώρα. Η Βουλγαρία είχε ανάγκη από συνάλλαγμα και για αυτό, παρόλο που ήμουν μέλος του κόμματος με άφησαν να πάω στη Βεγγάζη σαν υπεύθυνος του τμήματος τραυματολογίας. Εκεί δούλεψα έναν χρόνο, σε συνέχεια αντί να γυρίσω σπίτι με τη σύζυγό μου πήγαμε στη Γαλλία, όπου για να εργάζομαι στην ειδικότητά μου έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν και να δώσω εξέτασης ιατρικής. Εγώ ήμουν πολύ καλός στη γαλλική γλώσσα, αλλά όλη η διαδικασία θα ήθελε μερικά χρόνια. Ταυτόχρονα στις ΗΠΑ είχαν ανάγκη από νέους γιατρούς. Στην αρχή άρχισα σαν μαθητευόμενος, σε συνέχεια με δέχτηκαν σε φημισμένο νοσοκομείο στη Βαλτιμόρη. Ήμουν τυχερός επειδή ακριβώς τότε διαμορφώνονταν η αμερικανική ομάδα χειρουργικής χεριού.»

Σήμερα, μετά το τέλος της επαγγελματικής καριέρας του ο κ. Λάζαροφ αφιερώνει τον χρόνο του στο ίδρυμα του στο όνομα του Αγίου Γεωργίου, μέσω του οποίου πραγματοποιεί πρωτοβουλίες για την διαφύλαξη του βουλγαρικού πολιτισμού και μνήμης. Μία από τις πρωτοβουλίες αυτές είναι ο Διεθνής Διαγωνισμός για Σύγχρονη Βουλγαρική Συμφωνική Μουσική σε 7/8, που ενθαρρύνει τη δημιουργία βουλγαρικής μουσικής. Τα τελευταία χρόνια το ίδρυμα κάνει αγάλματα σε θύματα του ολοκληρωτικού καθεστώτος: του μουσικού Αλεξάντερ Νικόλοφ, του μεγάλου Βούλγαρου ζωγράφου Τσάνκο Λαβρένοφ, του δημοκράτη Σβετοσλάφ Λούτσνικοφ, του δημοσιογράφου Γκεόργκι Μάρκοφ, καθώς και του υπεύθυνου για την τάξη δάσκαλου του Γκεόρκγι Λάζαροφ- Κάμεν Βίτσεφ.

«Μάθαινα στο Γαλλικό Λύκειο στο Πλόβντιφ όπου υπεύθυνος για την τάξη μας ήταν ο Κάμεν Βίτσεφ – ένας εξαιρετικάέξυπνος και πολιτισμένος δάσκαλος φιλοσοφίας και ηθικής, για τον οποίο θυμάμαι με συγκίνηση», μας είπε ακόμα ο Γκεόργκι Λοζάνοφ. «Ο Κάμεν Βίτσεφ και ο δάσκαλος μου χημείας καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν από τη λαϊκή εξουσία. Όταν έγιναν οι αλλαγές ήθελα να αφήσω την μνήμη για τον άνθρωπο αυτό, επειδή για τα θύματα του κομμουνισμού κανένας δεν έλεγε ούτε λέξη. Τότε με σύνδεσαν με έναν πολύ ικανό γλύπτη στο Πλόβντιφ – τον Ντιάνκο Νάκοφ, που έκανε το άγαλμα του Κάμεν Βίτσεφ. Από τότε γίναμε φίλοι και σχεδόν κάθε έτος κάναμε από ένα άγαλμα.»

Μετάφραση: Σοφία Μπόντσεβα