Κάθε μέρα απασχολημένοι στην δυναμική καθημερινότητα μας αντιμετωπίζουμε δύο πράγματα - την αστική συγκοινωνία και την κυκλοφορία. Βυθισμένοι στις σκέψεις μας και τα προβλήματά, συχνά δεν παρατηρούμε τους άλλους και γινόμαστε ακούσιοι συμμέτοχοι σε διάφορες υποθέσεις . Αν όμως δώσουμε προσοχή στις ιστορίες γύρω μας, μπορούμε να τις δημοσιεύσουμε στην ομώνυμη ομάδα στο Facebook ή ακόμα να δημιουργήσουμε δική μας ιστορία, γιατί όχι απλώς να μάθουμε κάτι καινούργιο. Με την φωτογραφική έκθεση του - ντεμπούτο «Για τα τραμ υπάρχουν τραγούδια και ποιήματα», ο φωτογράφος Χρίστο Ράχνεφ θέλει να μας δείξει ακριβώς αυτό:

«Το μήνυμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με τους δρόμους των ανθρώπων που μας διαφεύγουν κάθε μέρα. Εγώ πιστεύω ότι σ΄ αυτούς υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σημεία που δεν παρατηρούμε και εγώ προσπαθούν να επιστρέψω τη μορφή και τη σημασία τους. Πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε προσοχή πιο συχνά σ΄ αυτά που κάνουμε, προς τα πού ταξιδεύουμε και γιατί, τι σκεφτόμαστε».

Σε τραγούδια και ποιήματα οι σταθμοί, οι λεωφόροι, οι πλατείες και τα οχήματα μεταφοράς είναι ένα σύμβολο της αιώνιας ανάγκης του ανθρώπου για ελπίδα και αγάπη. Αλλά ένα απ΄ αυτά έχει μείνει απαρατήρητο.

«Το τρόλεϊ είναι πάντα στο παρασκήνιο και παραμένει αόρατο για τους άλλους. Νομίζω στο τρόλεϊ και γύρω του μπορούμε να δούμε τα μάτια των ανθρώπων, στα οποία ανακαλύπτουμε από αγάπη μέχρι ανησυχία, καθώς τι σκέφτονται την στιγμή αυτή. Αυτά είναι τα πράγματα, που με ενδιαφέρουν και προσπάθησα να τραβήξω την προσοχή των άλλων σ΄ αυτά».

Η έκθεση είναι στην πραγματικότητα ένα πλήθος μεμονωμένων στιγμιότυπων, τα οποία μαζί δημιουργούν ένα διαχρονικό τρόλεϊ που οδηγεί τις σκέψεις του μικρού ανθρώπου κάπου κάθε μέρα.
Σύμφωνα με τον Χρήστο, το ότι συχνά δεν δίνουμε προσοχή σε ο, τι συμβαίνει γύρω μας έχει την εξήγηση του. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στην εποχή στην οποία ζούμε και στο φόβο που κατακλύζει τους ανθρώπους όταν πρέπει να εκφραστούν τις απόψεις του με μεγαλύτερη σαφήνεια.

Για αυτό, το μοναδικό σημάδι διαφωνίας με την πραγματικότητα στην οποία ζούμε παραμένουν τα γκράφιτι σε δημόσιους χώρους - στους τοίχους των κτιρίων και των σταθμών και οι διαμαρτυρίες διάφορων ομάδων ανθρώπων, που η εξουσία γρήγορα καταστείλει ξεγελώντας τους ότι θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους.
Αν και είναι γιος του ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Έλιν Ράχνεφ, ο Χρίστο τελειώνει το Εθνικό επαγγελματικό γυμνάσιο τυπογραφίας και φωτογραφίας . Δεν βαδίζει στα βήματα του πατέρα του και θεωρεί αυτό φυσιολογικό μια και τα ενδιαφέροντα τους είναι διαφορετικά και ο καθένας έχει δική του ζωή.

Μετάφραση Πένκα Βέλεβα