Αποκαλούν τον Άνγκελ Καραλίιτσεφ «δημιουργό μαγικών κόσμων». Είναι ο συγγραφέας, του οποίου οι ιστορίες για παιδιά προκαλούν δάκρυα στα μάτια των μεγάλων. Με λόγια δημιουργεί έναν κόσμο καλοσύνης, ανθρωπιάς, φυσικής ομορφιάς και ζεστασιάς. Οι ιστορίες του Άνγκελ Καραλίιτσεφ, με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές Βουλγαρόπουλων, έγιναν κλασικά έργα, που παρουσιάζουν ανθρώπινες αρετές, χωρίς να επιβάλλουν τις ηθικές απόψεις του συγγραφέα. Δεν υπάρχει βουλγαρόπουλο που να μην έχει ακούσει για το «Μητρικό δάκρυ» που περνά χιλιάδες χιλιόμετρα για να ζεστάνει και να ποτίσει το εγκαταλειμμένο στο κρύο του χειμώνα χελιδόνι, ή για το «Στρόγγυλο ψωμάκι» που ξεκίνησε για να δει τη γενέτειρά του:

«...Ο Βάνιου και η Κούνετο κόλλησαν μάτια στο ιδρωμένο παράθυρο. Και είδαν το φαρδύ λευκό δρόμο. Το παχύ χιόνι που έχει σκεπάσει τα δέντρα, τα μικρά σπιτάκια, ολόκληρο το δασός, ήταν ένα μπόι. Μεγάλοι λύκοι πηγαινοέρχονται στον χιονισμένο δρόμο, κοιτάνε προς το χωριό, όπου καπνίζουν οι καμινάδες, δείχνουν τα κοφτερά δόντια τους και ουρλιάζουν. Κανείς δεν τολμά να πάει εκεί. Και αυτό το στρόγγυλο ψωμάκι που βγήκε από το φούρνο ακόμα ζεστό και κύλησε. Άντε! Πήγε να γυρίσει τα χωραφάκια...»

Τέτοιες είναι οι χαρακτήρες του Άνγκελ Καραλίιτσεφ – αξέχαστοι, θαρρείς ζωντανεύουν μπροστά μας, παρά τις δεκαετίες που μας χωρίζουν από τη δημιουργία τους. Η βιογραφία του συγγραφέα περιλαμβάνει διηγήματα, οδοιπορικά, παραμύθια και παιδικά μυθιστορήματα. Ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία του λέγεται «Παραμυθένιος κόσμος», για το οποίο ο συγγραφέας έλαβε τιμητικό δίπλωμα στο όνομα του Άντερσεν από το Διεθνές Συμβούλιο Παιδικής Λογοτεχνίας (IBBY) και το όνομα του καταγράφηκε στο τιμητικό βιβλίο «Χανς Κρίστιαν Άντερσεν».

Ο Καραλίιτσεφ είναι δημιουργός, που αντλεί έμπνευση από τα παιδικά του χρόνια: «Η γενέτειρά μου, το χωριό Στράζιτσα,βρίσκεται σε απόσταση 40 χλμ από τη μεσαιωνική πρωτεύουσα της Βουλγαρίας Βελίκο Τίρνοβο», λέει ο συγγραφέας. – «Μεγάλωσα κοντά στις όχθες ενός μικρού, αλλά ορμητικού ποταμού, που κάθε καλοκαίρι μετά από καταρρακτώδεις βροχές, πλημμύριζε σπίτια, αχυρώνες και κήπους και πνίγονταν τα κατοικίδια ζώα και πτηνά, ενώ τα νερά του μετέφεραν προς τα κάτω δέσμες σιταριού, φράκτες, και τα ξύλα των κατοίκων. Στους γύρω λόφους ακουγόταν τα ξύλινα άροτρα, που έσκαβαν τη διψασμένη γη.Οι γιοι-κληρονόμοι χώριζαν τα χωράφια των πατέρων τους, αφήνοντας τα ακατάλληλα για καλλιέργεια. Από χρόνια σε χρόνια τα χωράφια γίνονταν όλο και πιο μικρότερα και αδύναμα. Μιας και η γη δεν μπορούσε να ταΐσει και να ντύσει όλους τους κατοίκους του χωριού Στράζιτσα, ένας μεγάλος αριθμός των ανδρών στις αρχές της άνοιξης ξεκινούσε να δουλέψει στους κήπους στη Νότια Ρωσία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Ο πατέρας μου πήγαινε σε έναν κήπο στην Τρανσυλβανία. Με μεγάλη λαχτάρα, εμείς, τρεις αδελφοί και μία αδελφή, τον περιμέναμε να επιστρέψει το φθινόπωρο…»

Σε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα για παιδιά, από τον Μάιο του 1966, ο συγγραφέας διηγείται για τη μητέρα του Ράντα, η οποία ήταν αγράμματη, αλλά ήξερε πολλά δημοτικά τραγούδια και που τα ερμήνευσε στο σπίτι «ήσυχα και συναισθηματικά». Ο Άνγκελ Καραλίιτσεφ θυμάται και τα πρώτα καλά λόγια, που του είπε ο δάσκαλος βουλγαρικής γλώσσας - για ένα διήγημα που έγραψε πάνω σε ελεύθερο θέμα, και στο οποίο περιέγραψε τους πόνους των συγχωριανών του κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο συγγραφέας προσθέτει ότι «το πρώτο λογοτεχνικό έργο του» προκάλεσε τον δάσκαλο να τον καλέσει στο σπίτι του και να του προσφέρει βιβλία από την πλούσια βιβλιοθήκη του, και ένα απ’ αυτά - τα «Παραμύθια του Άντερσεν», γοήτευσε την καρδιά του.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα