Τον τελευταίο καιρό στη δημοσιότητα εμφανίστηκαν δυο ειδήσεις που είναι αλληλένδετες και τράβηξαν την προσοχή της κοινής γνώμης στη Βουλγαρία. Το πρώτο νέο είναι θετικό και αφορά τον μέσο μισθό που έχει αυξηθεί κατά 10% από πέρσι, φτάνοντας τα 560 ευρώ. Στο φόντο της ΕΕ ο μέσος μισθός στη Βουλγαρία είναι πολύ χαμηλός και είμαστε γνωστοί σαν η χώρα με τους χειρότερα πληρωμένους εργαζόμενους και υπαλλήλους. Η άλλη είδηση είναι μάλλον ανησυχητική και είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Γίνεται λόγος για τη συνεχώς αυξανόμενη δημόσια διοίκηση, η οποία παρά τις προειδοποιήσεις του πρωθυπουργού, Μπόικο Μπορίσοφ, για την άμεση εφαρμογή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, δε σταματά να επεκτείνεται με την ελίτ να γίνεται όλο και πιο πλούσια.

Τώρα στη δημόσια διοίκηση απασχολούνται 112 865 άτομα, τη στιγμή που στη Βουλγαρία υπάρχουν 3 εκατ. εργαζόμενοι. Από πέρσι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έχει αυξηθεί με 2287 άτομα, αλλά απ’ ό, τι φαίνεται οι υπηρεσίες τους πληρώνονται ακριβά από τα χρήματα των φορολογούμενων χωρίς τα αποτελέσματα να είναι ικανοποιητικά. Ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων είναι υψηλότερος από τον μέσο μισθό για όλη τη χώρα και ανέρχεται περίπου στα 600 ευρώ το μήνα, το οποίο είναι με 7.4% περισσότερο από πέρσι. Οι υπάλληλοι στη δημόσια διοίκηση ασχολούνται με διάφορες δραστηριότητες και έχουν διαφορετικά επίπεδα ευθύνης. Η δραστηριότητα αυτή έχει κοινωνικό όφελος και ανάλογα με τη θέση του υπαλλήλου στη ιεραρχία έχει και διαφορετικό μισθό. Όσο πιο ψηλή είναι η θέση, τόσο υψηλότερος ο μισθός και οι μισθοί της ελίτ και η ποιότητα της ζωής τους πλησιάζουν τους μισθούς και την ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων.

Παράδειγμα για αυτό είναι οι βουλευτές που λαμβάνουν μισθό ύψους 1 800 ευρώ, τα οποία χάρη σε συμπληρωματικές δραστηριότητες μπορούν να φτάσουν τα 3 000 ευρώ. Τα ποσά αυτά είναι υψηλά για τη χώρα, αλλά σε σύγκριση με την Ευρώπη ο μισθός του Προέδρου της Δημοκρατίας ανέρχεται στα 6000 ευρώ, τη στιγμή που ο Γάλλος ομόλογός του λαμβάνει 15 000 ευρώ το μήνα, ενώ ο βούλγαρος πρωθυπουργός λαμβάνει 3600 ευρώ, τη στιγμή που ο μισθός ενός ευρωβουλευτή ανέρχεται στα 12 826 ευρώ. Η δουλειά στο Δημόσιο έχει επίσης τα μπόνους της όπως το επαγγελματικό αυτοκίνητο, η εξασφαλισμένη ίσως στέγη, η ιατρική περίθαλψη, τα χρήματα για τα επαγγελματικά ταξίδια κ. ά., κάτι το οποίο μπορούμε να πούμε ότι είναι θετικό. Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά συγκριθούν με το επίπεδο ζωής των απλών πολιτών; Ο κατώτατος μισθός για τη χώρα είναι 260 ευρώ, ενώ η μέση σύνταξη ανέρχεται στα 165 ευρώ. Κι αυτό συμβαίνει τη στιγμή που ο πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικής Εποπτείας λαμβάνει 7000 ευρώ το μήνα. Και υπάρχουν ένα σωρό άλλες τέτοιες επιτροπές, οι μισθοί των μελών των οποίων πληρώνονται από τα χρήματα των φορολογούμενων.

Τώρα στην εικόνα μένει μόνο να προσθέσουμε και το πρόβλημα της διαφθοράς, την οποία η Βουλγαρία δεν τα καταφέρνει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά παρά το ότι η χώρα από το 2007, όταν έγινε μέλος της ΕΕ, παρακολουθείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Γι’ αυτό περίπου 10 χρόνια αργότερα δεν μπορούμε να ενταχθούμε στον Χώρο Σένγκεν, ακριβώς με το επιχείρημα ότι η διαφθορά δεν μπορεί να ελεγχθεί. Οι υψηλοί μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων δε φαίνεται να λειτουργούν σαν φρένο για τη διαφθορά και οι πολίτες αγανακτούν.

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα