Ο ένας στους 10 Βουλγάρους προδιατίθεται να έχει εξαρτημένη συμπεριφορά και αν προσφεύγει σε ορισμένη ουσία κάθε μέρα στο διάστημα έξι μηνών, θα αναπτύξει εθισμό. Πιο ευάλωτοι αποδεικνύονται οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι αρχίζουν να καταχρώνται τα διεγερτικά της μόδας – αμφεταμίνες και μεθαμφεταμίνες, καταναλώνοντάς τις μαζί με αλκοόλ.

Υπάρχει μια ηλικία, μεταξύ των 14 και 16 χρονών, στην οποία η εστία και το μοντέλο μίμησης εκτοπίζεται από την οικογένεια και το σχολείο προς τους φίλους – εξηγεί ο Αλεξάνταρ Ηλίεφ, διευθυντής του κέντρου θεραπείας «Ζίβα». – Και αν κάποιος στην παρέα ανοίξει πακέτο τσιγάρων ή έχει αγοράσει μαριχουάνα, ο καθένας θέλει να δοκιμάσει. Όχι καθένας που δοκιμάσει αλκοόλ, τσιγάρα ή ναρκωτικά θα αποκτήσει εθισμό, μόνο εκείνος που είναι προδιατεθειμένος σε εξάρτηση, γιατί στη δεδομένη ουσία βρίσκει κάτι που του λείπει.

Χαμηλή αυτοπεποίθηση, τραύματα, δυσκολίες με την επεξεργασία των αισθημάτων και των συναισθημάτων – αυτά είναι κάποια από τα κενά που γεμίζουμε με την κατανάλωση ουσιών που οδηγούν σε εξάρτηση. Η μόνη διαφορά μεταξύ του εθισμένου και του μη εθισμένου, είναι ότι ο εθισμένος νιώθει αρκετά πιο δυνατά αισθήματα και συναισθήματα και για την άμβλυνσή τους προσφεύγει σε διάφορες ουσίες. Έχει την αίσθηση, ότι αν μείνει με τα αισθήματα και τα συναισθήματά του, θα τον σκοτώσουν, προσθέτει ο θεραπευτής.

Για να είναι η θεραπεία επιτυχημένη – γιατί ο εθισμός είναι ασθένεια – ο ασθενής πρέπει να αφεθεί στις φροντίδες των ειδικών τουλάχιστον για ένα διάστημα 6 μηνών. Η φροντίδα να πάει σε εξειδικευμένο κέντρο θεραπείας είναι εξ ολοκλήρου της οικογένειας, γιατίστην αρχή ο εθισμένος δεν συνειδητοποιεί ότι έχει πρόβλημα. Μετά από τρεις μήνες αρχίζει να συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία, και μετά την εγκατάλειψη της κλινικής, όλα παραμένουν στα χέριά του. Ο εθισμένος αποκαθίσταται όλη τη ζωή του και δεν έχει αναρρώσει στο διάστημα 6 μηνών, τονίζει ο Αλεξάνταρ Ηλίεφ.

Εκείνος εφαρμόζει το πρόγραμμα «Ζίβα – κατεύθυνση στη ζωή», στο οποίο οι συμμετέχοντες λαμβάνουν μέρος σε ομαδική και ατομική θεραπεία, μαθαίνοντας να επικοινωνούν, να δέχονται τα αισθήματά τους και να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και προβλήματα σαν να είναι εκτός της κλινικής. Το κάνουν όμως σε ελεγχόμενο περιβάλλον.

Οι άνθρωποι ή τουλάχιστον ένα μέρος εξ αυτών πάντα θα ψάχνουν για απόδραση – από τη δύσκολη εργάσιμη μέρα, από τα αισθήματά τους ή από την πραγματικότητα – είναι πεπεισμένος ο θεραπευτής – Πάντα θα προσπαθούν να είναι κάποιος άλλος – στις δικές τους ιδέες πιο διαφορετικός και πιο καλός, πάντα θα έχουν δυσκολίες να δεχθούν τον εαυτό τους κλπ.

Αντιμέτωποι με τον πειρασμό «μόνο μια φορά» να περάσουμε το απαγορευμένο όριο, θα μπορέσουμε να αντισταθούμε ή όχι;

Πολλοί άνθρωποι θα δοκιμάσουν και δε θα βρουν τίποτα, άλλοι θα ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας και θα αγωνίζονται κατά της εξάρτησης όλη τη ζωή τους, άλλοι θα χάσουν τη ζωή τους. Αν να δοκιμάσουν ή όχι – δεν ξέρω, αλλά μπορώ να συνιστώ στις οικογένειες να επικοινωνούν μεταξύ τους, γιατί ο εθισμός είναι ασθένεια της έλλειψης επικοινωνίας. Οι άνθρωποι σταματούν να μιλάνε στο σπίτι τους, αρχίζουν να κρύβονται και όταν βρουν ότι έχουν πρόβλημα, η κατάσταση έχει γίνει πλέον πολύ σοβαρή. Καλύτερα είναι να ζητήσουν βοήθεια όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, συμβουλεύει ο θεραπευτής.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα

Φωτογραφίες: centrejiva.com