Σαν μικρή φωτογραφίζεται με τα μετάλλια του ολυμπιονίκη στο άλμα τριπλούν Χρίστο Μάρκοφ και ονειρεύεται να γίνει αθλήτρια. Και τις στιγμές που ξεκουράζεται – μακριά από την αίθουσα προπονήσεων, διαβάζει τα έργα του Αλεξάνδρου Ντουμά, υποσχόμενη ότι μια μέρα θα αποκαλύψει τα μυστικά του Παρισιού.

Είδαμε την Ελιζαμπέτ Παΐσιεβα ανάμεσα στους εθελοντές του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ρυθμικής Γυμναστικής στη Σόφια. Πριν από 10 χρόνια εκείνη ακόμη συμμετείχε στους αγώνες, αλλά αυτή τη φορά επέλεξε τα συναισθήματα «πίσω από την αυλαία» - περισσότερο να παρατηρεί, απ’ όσο να βιώνει.

Μόλις 14χρονη η Ελιζαμπέτ είναι πλέον «χρυσό κορίτσι» (έτσι αποκαλούν τις βουλγάρες αθλήτριες ρυθμικής γυμναστικής λόγω των πολυάριθμων χρυσών διακρίσεών τους) και αυτό θα τη συνοδεύσει οχτώ χρόνια στον μεγάλο αθλητισμό. Συμμετέχει σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες – στην Αθήνα και στο Πεκίνο, σε μερικά παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, πολλά παγκόσμια κύπελλα και κερδίζει συνολικά 75 μετάλλια στη ρυθμική γυμναστική.

Τα τελευταία χρόνια επιβάλλονται πολλές αλλαγές στον κανονισμό μας, για να αποφευχθεί αυτή η υποκειμενικότητα στο άθλημα, λέει η γυμνάστρια.

Θεωρώ ότι οι Βουλγάρες ακόμη δεν κατορθώνουν να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη ένταση και έστω και να είναι καλά προετοιμασμένες, η ένταση επηρεάζει το παιχνίδι τους – λέει η Ελιζαμπέτ Παΐσιεβα. – Όλες οι αθλήτριες είναι πολύ ταλαντούχες και περιμένουμε να κερδίσουν πολλά μετάλλια. Έτσι, αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο οποίο κέρδισαν χρυσό, αργυρό και χάλκινο μετάλλιο, ήταν μια καλή προπόνηση στον δρόμο τους για την Ολυμπιάδα στο Τόκιο.

Επειδή ήταν παλαβό παιδί, η μητέρα της την πήγε στην αθλητική αίθουσα. Και σύντομα θα αποδειχθεί η νεότερη γυμνάστρια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Πράγματι ήμουν η μικρότερη αθλήτρια στη Μαδρίτη, αλλά δεν το αντιμετώπισα ως κάτι σοβαρό – θυμάται η Ελιζαμπέτ. - Από το πρωί ως το βράδυ περνάμε το χρόνο μας στην αίθουσα και η γυμναστική γίνεται ζωή μας. Στην ουσία είμαστε ως μικροί στρατιώτες, που ξέρουν ότι μπαίνουν σε μάχη για να προστατεύσουν τον κόπο τους και τις προσπάθειες του προπονητή τους, και βέβαια, να παρουσιάσουν με τον καλύτερο τρόπο τη χώρα τους. Θυμάμαι ότι τότε είχα σοβαρό τραύμα στο πέλμα. Αλλά αποφάσισα να συμμετάσχω στους αγώνες, γιατί ήξερα ότι οι μεγάλοι αθλητές περνάνε πολύ δύσκολες στιγμές – γι’ αυτό είναι τόσο καλοί και ισχυροί.

Τέτοια δύσκολη στιγμή η Ελιζαμπέτ βιώνει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη όταν έπρεπε να γίνει ηγέτιδα της ομάδας, που αγωνίζεται για δύο συμμετοχές στην ολυμπιάδα. Όχι μόνο πετυχαίνει τον στόχο, αλλά και κερδίζει το πιο πολύτιμο μετάλλιο – χάλκινο μετάλλιο στην κορδέλα.

Και σήμερα η Ελιζαμπέτ ζει σαν σε παραμύθι – προπονεί μικρές γυμνάστριες στο Παρίσι, τελειοποιείται στον σύγχρονο χορό, ταξιδεύει στον κόσμο, βλέπει από τα παράθυρά της τον Πύργο του Άιφελ και έχει βρει το ταίρι της στην πόλη του έρωτα.

Είναι μια μεγάλη ιστορία – γυρίζει πίσω η Ελιζαμπέτ Παΐσιεβα. – Όταν ήμουν αθλήτρια πάντα έλεγα ότι δε θα ζω στο εξωτερικό και δε θα γίνω προπονήτρια. Αλλά όπως μας μαθαίνει η ζωή – ποτέ να μην πεις «ποτέ». Όταν ήμουν μαθήτρια διάβασα το μυθιστόρημα «Βασίλισσα Μαργκό» του Αλεξάνδρου Ντουμά και από τότε η μαγεία του Παρισιού έμεινε μέσα μου. Και συχνά αστειευόμουν ότι θέλω μια μέρα να μένω απέναντι από τον Πύρο του Άιφελ. Και πράγματι το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Για μένα το Παρίσι είναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, παρόλο που λατρεύω τη Σόφια. Δεν είναι μόνο πλούσιο σε ιστορία και αρχιτεκτονική, αλλά εκεί πάντα συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο