Στις 18 Οκτωβρίου σημειώνουμε την Παγκόσμια Ημέρα για την μάχη με το έγκλημα. Από τον ΟΗΕ ανησυχούν πως όλο και περισσότερο εξαπλώνεται η εκμετάλλευση ανά τον κόσμο, ειδικά μεταξύ των αδύναμων ομάδων όπως είναι οι μετανάστες.

Η Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ για την Παράνομη Διακίνηση Ανθρώπων, Μαρία-Γκράτσια Τζαμαρινάρο, ήρθε πρόσφατα στη Βουλγαρία και τότε δήλωσε πως η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας οφείλεται εν μέρει και στην εκμετάλλευση ανθρώπων, κάτι που είναι απαράδεκτο και επιβάλλει σε όσους έχουν την εξουσία να λάβουν αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό του φαινομένου.

Η διακίνηση ανθρώπων είναι η σύγχρονη μορφή δουλείας. Στην Βουλγαρία επίσης σημειώνονται κρούσματα εξαφανίσεων και απαγωγών, αλλά οι κίνδυνοι ελλοχεύουν και πίσω από τις φαινομενικά ακίνδυνες αγγελίες για αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό. Βούλγαροι που προσπαθούν να απασχοληθούν στους τομείς των οικοδομών, των εστιατορίων, της γεωργίας ή των οικιακών βοηθών στα ευρωπαϊκά κράτη μερικές φορές πέφτουν θύματα επιτηδείων. Αυτό είχε αποδείξει πέρσι πείραμα του ιδρύματος «Άνιμους»στο πλαίσιο της ενημερωτικής καμπάνιας «Αν πιάσεις δουλειά στο εξωτερικό, μην πιαστείς στο δίχτυ! Η δουλειά στο εξωτερικό μπορεί να αποδειχτεί παγίδα!».

Τότε απάντησαν 150 άτομα, λέει η Νάντια Κοζουχάροβα που συντόνιζε την καμπάνια. Μάλιστα μας έκανε εντύπωση πως το επίπεδό τους δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μας. Πολλοί από αυτούς ήταν μορφωμένοι, ήξεραν ξένες γλώσσες, ήταν ταξιδεμένοι. Αλλά η ανέχεια μπορεί να σπρώξει τον καθένα στα δίχτυα των εμπόρων ανθρώπινων. 

Στην Βουλγαρία υπάρχουν καταδίκες για τέτοια υποκείμενα, αλλά οι υποθέσεις είναι λίγες, ενώ οι ποινές όχι ιδιαίτερα αυστηρές. Ένας από τους λόγους είναι και το ότι τα θύματα φοβούνται να καταθέσουν.

Οι εγκληματίες είναι συνήθως δίκτυα που χρηματοδοτούνται από οργανώσεις με οικονομικές δυνατότητες και μπορούν να μισθώσουν έμπειρους δικηγόρους, λέει η κυρία Κοζουχάροβα. Γι’ αυτό πρέπει να εξασφαλίσουμε στα θύματα υπεράσπιση με ανάλογο κύρος. Πρέπει επίσης να λαμβάνεται υπόψη ότι όσα αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό τους και η ανάμνηση για τα δεινά τους είναι τόσο τραυματική, όσο και τα βιώματά τους. Ταυτόχρονα στη δικαστική αίθουσα οι ύποπτοι συνεχίζουν να επιτίθενται στο θύμα για να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Θεωρητικά το δικαστικό σύστημα μπορεί να αποζημιώσει τα θύματα υλικά ή ηθικά, αλλά ακόμα κι όταν επιβάλλονται υψηλές χρηματικές ποινές οι ένοχοι συνήθως δεν τις πληρώνουν, γιατί δεν έχουν ιδιοκτησία στο όνομά τους.

Τα θύματα συνήθως έχουν αποφέρει στους θήτες τους τεράστια κέρδη και έχουν το δικαίωμα αυτά τα ποσά να τους επιστραφούν, λέει η κυρία Κοζουχάροβα. Δυστυχώς όμως οι δίκες περνάνε συνήθως διαδικαστικά και καταλήγουν σε συμβιβασμούς. Αν δεν υπάρξουν βαριές και σοβαρές ποινές δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το έγκλημα.

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα