Εκκεντρικός, ιδιότροπος και ιδιόμορφος καλλιτέχνης που δεν τηρεί τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και ζωγραφίζει λέξεις που γεννήθηκαν στη σιωπή,μετατρέποντάς τες σε εικόνες και χρώματα. Αυτός είναι ο Ντιμίταρ Καζάκοφ, γνωστός σαν Νερόν, ο οποίος δεν ήταν κοινωνικός και λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν τονεσωτερικό του κόσμο. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την τέχνη του να είναι ειλικρινής και απελευθερωμένη.

Τώρα δεκαεννιάδικές του ζωγραφιές και έργα με μολύβι παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην γκαλερί Loran, μέχρι τις 30Νοεμβρίου. Τα περισσότερα είναι ζωγραφισμένα με λιθογραφικό μελάνι σε γήινα φθινοπωρινά χρώματα και ξεχωρίζουν με την εικαστική γλώσσα του καλλιτέχνη.

Η έκθεση αποτελεί είδος εξαίρεσης από τη γνωστή εικόνα του καλλιτέχνη - λέει η ιστορικός τέχνης Μαριάνα Αβραμόβα. Είναι έργα από την πρώιμη περίοδο του Ντιμίταρ Καζάκοφ-Νερόν, την περίοδο της στρατιωτικής θητείας του και την αρχή των σπουδών του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Τότε ακόμαδεν ενδιαφερόταν για τη λαογραφία και το τελετουργικό που εμφανίζεται στους πίνακές του αργότερα. Αυτά τα πρώτα έργα αποκαλύπτουν τη γέννησή του ως καλλιτέχνη και προμηνύουν τη μελλοντική του ανάπτυξη.Παρουσιάζουμε μια σειρά έργων, αφιερωμένων στη μητρότητα, καθώς και σκίτσα για μελλοντικά έργα.

Πολλές από τις ζωγραφιές περιέχουν επίσης αφήγηση και ερμηνεύουν τα αρχαία και τα εικονογραφικά σήματα του Χριστιανισμού, του Ευαγγελισμού και των Χριστουγέννων. Τα περισσότεραείναι σε στυλ Καζάκοφ με σχηματοποιημένους, αλλά και πολύ ζωντανούς χαρακτήρες. Σε άλλα έργα, μπορούμε να βρούμε σχέση με την οικογένεια - για παράδειγμα σ΄ ένατριπλό πορτρέτο που απεικονίζει μόνο τη μητέρα και το παιδί, ενώ ο πατέρας παρουσιάζεται με συμβολικό τρόπο - ίσως λόγω του πρόωρου θανάτου του.

Ο Ντιμιταρ Καζάκοφ γεννήθηκε πριν 85 χρόνια, στην ύπαιθρο, κάτω από μια αχλαδιά, όπως αναφέρει ο ίδιος, στο χωριό Τσάρσκι ίζβορ, στην περιοχή του Βελίκο Τάρνοβο.Ορφανός από πατέρα, βοσκούσε τις αγελάδες, ενώ το κελάηδημα των πουλιών συνόδευε το παιδικό του κλάμα. Τότε το δημιούργημα του Θεού απλωνόταν συνεχώς μπροστά στα μάτια του και εκείνος αναδημιουργούσε την ομορφιά της φύσης με ό, τι έβρισκε μπροστά του - χώμα, ξύλο, πηλό. Μια μέρα, ενώ βοσκούσε τα κοπάδια, ένας συγχωριανός του, ενδιαφέρθηκε και τον βοήθησε να πάει σχολείο, του βρήκε δουλειά και ο Ντιμίταρ βρέθηκε στο εργοστάσιο ζάχαρηςτης Γκόρνα Οριάχοβιτσα. Στο καλλιτεχνικό γυμνάσιο πήγε σε ηλικία 20 ετών και στη συνέχεια κατάφερε να τελειώσει και τη Ακαδημία Καλλών Τεχνών. Σ΄ όλο αυτό το διάστημα δούλευε σκληρά για να επιζήσει.

Η ζωή του ήταν πραγματικά δύσκολη, λέει η Μαριάνα Αβράμοβα. Επί πολύ καιρό ζούσε στην επαρχία και μετά τις σπουδές του εγκαταστάθηκε στο Πάζαρτζικ, όπου εργάστηκε ως ζωγράφος σε εργοστάσιο. Το 1980 όταν έγινε γνωστός,του δόθηκε η ευκαιρία να ζήσει στην πρωτεύουσα. Στην πραγματικότητα, ακόμα από τα φοιτητικά του χρόνια αντιτάχθηκε στο χαρακτηριστικό για εκείνη την εποχή στυλτου σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην τέχνη, δημιουργώντας πολλούς εχθρούς. Φυσικά, η αισθητική της εποχής του τον επηρέασε, αλλά ανέπτυξε δικό του στυλ,όπως δείχνει και η τωρινή έκθεση.

Τα έργα τουΝτιμίταρ Καζάκοβ βρίσκονται σε συλλογές στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, τη Βιέννη, το Τόκιο, το Τορόντο, μερικά είναι στη συλλογή του Μουσείου του Λούβρου, τουΜουσείουτης Μόσχας«Πούσκιν»,στην αυτοκρατορική συλλογή στο Τόκιο. Ο καλλιτέχνης γοητεύει με το στυλιζαρισμένο του εκφραστικό τρόπο και στα έργα του μπορεί να βρεθεί ομοιότητα με τα έργα του Σαγκάλ, του Πικάσο και των σύγχρονων καλλιτεχνών του, του 20ού αιώνα. Ο Ντιμίταρ Καζάκοφ απεβίωσε το 1992.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: galleryloran.com και Ντιάνα Τσανκόβα