Ο ηθοποιός Ντιμίταρ Μαρίνοβ υποδύεται αξιόπιστα τον ρώσο βιολοντσελίστα, Γιούρι Ταχτ, στην ταινία του Πήτερ Φαρέλι «Το πράσινο βιβλίο», που έχει σοβαρές πιθανότητες να λάβει Όσκαρ στην φετινή απονομή.

Η ζωή του ηθοποιού δεν ήταν εύκολη όπως και όσων είχαν ελεύθερο πνεύμα την εποχή του Σοσιαλισμού και του Σιδηρούν παραπετάσματος. Η οικογένειά του δεν ήταν προσφιλής στο καθεστώς και αντιμετώπιζε συνέχεια προβλήματα με τις αρχές. Τους κατηγορούσαν ότι προπαγανδίζουν αστικές ιδέες και ο Ντιμίταρ μόλις μεγάλωσε λίγο προσπάθησε να το σκάσει στο εξωτερικό.

Το αποτέλεσμα ήταν να τον φυλακίσουν και να του σπάσουν τα δάχτυλα. Έτσι δεν μπόρεσε να συνεχίσει να παίζει βιολί όπως έκανε όταν ήταν μικρός. Αλλά μένει για πάντα ευγνώμων στον δάσκαλό του της μουσικής, τον μαέστρο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας «Πιονέρ», καθηγητή Βλάντι Σιμεώνοβ, που τον έμαθε να είναι πειθαρχημένος και να αναπτύσσει τον κωμικό του χαρακτήρα.

Η σημαντικότερη συμβουλή που έλαβε στη ζωή του παραμένουν τα λόγια της δασκάλας του στην ηθοποιία, της αγαπημένης στο βουλγάρικο κοινό ηθοποιού, Νεβένα Κόκανοβα. «Όταν ο δρόμος σου είναι μακρύς πρέπει να μάθεις να τον ακολουθείς πιστά», ήταν τα λόγια της και ο Ντιμίταρ την άκουσε. Ο δρόμος του τον οδήγησε στην Αμερική αμέσως μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου όπου έκανε τα πρώτα του βήματα στη σκηνή του θεάτρου του Σαν Ντιέγκο.

«Κοιτώντας προς τα πίσω βλέπω πόσο παράξενη είναι η μοίρα, λέει ο ηθοποιός.Η οικογένεια η οποία με φιλοξένησε στην αρχή έχασε το γιό της με τον οποίο ήμασταν γεννημένοι την ίδια ημερομηνία. Το επώνυμό τους ήταν Σίρλεϊ και το παράξενο είναι πως στην ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με την οποία έγινα γνωστός, έπαιζα μαζί με τον έγχρωμο μουσικό Ντον Σίρλεϊ. Απ’ ότι φαίνεται κι ας μην είμαι μοιρολάτρης, υπάρχουν πράγματα τα οποία πρέπει να βιώσουμεκαι μέρη από τα οποία πρέπει να περάσουμε».

Τι θα έλεγε ο Ντιμίταρ στον κόσμο αν του απένειμαν το Όσκαρ;

«Κατ’ αρχάς σαν την υπέροχη ντίβα του κινηματογράφου, Μάρλεν Ντίτριχ, θα έλεγα πως «το πέτυχα μόνος μου και πως δεν έχω ποιον να υχαριστήσω»,  λέει εκείνος. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά όσοι άνθρωποι κι αν σε βοηθήσουν εσύ είσαι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις και τα ρίσκα, που καταβάλλει τις προσπάθειες και φέρει την ευθύνη για τις συνέπειες. Στους ανθρώπους θα έλεγα να πιστεύουν, να είναι ο εαυτός τους, να παλεύουν για τα όνειρά τους ανεξάρτητα από τις συνθήκες».

Σε ένα μήνα στο «Σόφια φιλμ φεστ» θα παρουσιαστεί η βουλγαρο-γιαπωνέζικη συμπαραγωγή «Φωτογραφία με την Γιούκι», ντεμπούτο του σκηνοθέτη Λατσεζάρ Αβράμοβ, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα από το ανθολόγιο «Ανατολικά της Δύσης» του Μιροσλάβ Πενκόβ. Το ανθολόγιο εκδόθηκε πρώτα στην Αμερική το 2011 και έπειτα μεταφράστηκε στα βουλγάρικα. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους παίζουν ο Ρούσι Βιντινλίεβ και η Γιαπωνέζα Κίκι Σουγκίνο η οποία παίζει για πρώτη φορά σε αγγλόφωνη ταινία.

Πρόκειται για την ιστορία του Βούλγαρου Γκεόργκι και της Γιαπωνέζας Γιούκι που συναντιούνται σαν μετανάστες στον Καναδά. Έρχονται όμως στην Βουλγαρία γιατί η τεχνητή γονιμοποίηση δεν είναι τόσο ακριβή και εμπλέκονται σε ένα τραγικό δυστύχημα. Την αλήθεια για την υπόθεση πρέπει να ανακαλύψει ο αστυνομικός επιθεωρητής, Γκριγκόρ Αντόνοβ, τον οποίο υποδύεται ο Ντιμίταρ Μαρίνοβ.

Πως νιώθει ο ηθοποιός τώρα που βρίσκεται ξανά στη Βουλγαρία για τα γυρίσματα;

«Εδώ και τριάντα χρόνια η μετάβαση στη Βουλγαρία είναι μια συνεχής κατηφόρα, λέει εκείνος. Δυστυχώς δεν έχουμε με τι να υπερηφανευτούμε και να σταθούμε ισάξια στο χάρτη της Ευρώπης και του κόσμου. Θα ήθελα να πω στο κοινό, στους φίλους μου και στους συναδέλφους μου να μην συμβιβάζονται. Οι διανοούμενοι πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να δέχονται την μετριότητα και να ηγηθούν της κοινωνίας. Ας υπηρετήσουν το ταλέντο τους και να τολμήσουν να είναι κοσμοπολίτες".

Φωτογραφία:προσωπικό αρχείο

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα