«Πάντα πίστευα ότι η φωτογραφία ήταν συγκρίσιμη με την ποίηση. Είναι η ποίηση των εικαστικών τεχνών, επειδή δεν χρειάζεται τόσο μεγάλη τεχνική. Στη φωτογράφιση υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απ’ ‘ότι στις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες. Υπάρχει μια άμεση ανάγνωση, ειδικά όταν πρόκειται για φωτογραφία-ντοκουμέντο, όταν ο φωτογράφος αισθάνεται τον κόσμο γύρω του και πρέπει να τον δείξει με τον τρόπο που τον ένιωσε. Υπάρχει και μια άλλη, ακόμα πιο απλή ενέργεια στη φωτογραφία - η δύναμή της να σταματά το χρόνο», είπε σε συνέντευξή του στο Ράδιο Βουλγαρία, ο φωτογράφος Βαλέρι Ποστάροφ. Οι εικόνες του μας μεταφέρουν στο χώρο όπου ο χρόνος έχει σταματήσει πραγματικά. Οι απλοί άνθρωποι στις εικόνες του, φαίνεται να μιλούν με τη φυσική τους απλότητα. παρόμοιες είναι και οι φωτογραφίες από το έργο "Ο τελευταίος άνθρωπος της Ροδόπης", πάνω στο οποίο εργάστηκε ο καλλιτέχνης το περασμένο έτος.

 Για να το ολοκληρώσει ταξίδεψε για μήνες περνώντας από 556 χωριά διασκορπισμένα στο μυθικό βουνό. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή ματαιόδοξο στις φωτογραφίες που έφερε στη Σόφια, αλλά έμφαση στο βλέμμα με το οποίο αντιλαμβάνεται την ψυχή των ηρώων τους. Δεν έχουν σκοπό να δείξουν την έλλειψη ή τα εγχώρια δεινά τους, αλλά να υπενθυμίσει στους θεατές μερικές από τις αξίες και τις ηθικές αρχές που τηρούνταν από τους προγόνους τους, αλλά σήμερα έχουν παραμεληθεί. Ο Βαλέρι Ποστάροφ παραδέχεται ότι προτιμά τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες επειδή, βλέποντάς τις, ο θεατής επικεντρώνεται ευκολότερα στο βασικό, αλλά διευκρίνισε ότι πρόσφατα άρχισε να ασχολείται και με τις έγχρωμες.

«Πέρσι, μετά από περισσότερα από 15 χρόνια εργασίας στις φωτογραφίες-ντοκουμέντα, άρχισα να δουλεύω με χρώματα. Είναι μια πρόκληση για μένα, που μου επιτρέπει να κοιτάξω διαφορετικά τα θέματα που πάντα με ενθουσιάστηκαν. Το χρώμα μπορεί επίσης να είναι επαρκές μέσο έκφρασης, αλλά, μια και έχω σπουδάσει ζωγραφική, για μένα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά κάτι που πρέπει να εκφράσει μια κατάσταση και να μεταφέρει το συναίσθημα της αρμονίας. Εμείς οι φωτογράφοι εξαρτόμαστε σε μεγάλο βαθμό από την πραγματικότητα. Επομένως, το χρώμα δεν είναι κάτι που μπορούμε να το φανταστούμε και να το συνθέσουμε για να επιτύχουμε την αρμονία, όπως κάνει ο ζωγράφος με την παλέτα του».

Ο Βαλέρι Ποστάροφ έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 30 ατομικές και συλλογικές εκθέσεις στο Παρίσι, το Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη και άλλες πόλεις της Δυτικής Ευρώπης. Προτάθηκε για πολλά βραβεία, αλλά δεν είναι αυτό το κίνητρό του. «Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά στην περίοδο όταν ζούσα στο Παρίσι και παρουσίαζα συχνά εκθέσεις τακτικά στη Δυτική Ευρώπη, έψαχνα αυτή την έκφραση, αλλά στη συνέχεια απογοητεύτηκα από τη ματαιότητα αυτής της ζωής, ομολογεί ο φωτογράφος.

«Αυτό που ήταν πάντα με ενδιέφερε, είναι να συναντήσω τους ανθρώπους που θα φωτογραφήσω, όχι το κοινό. Η στιγμή της ολοκλήρωσης ενός καλλιτέχνη, είναι εκείνη κατά την οποία δημιουργεί. Ίσως αυτή να είναι μια πολύ σοβαρή σύγκρουση για τον καλλιτέχνη, επειδή συχνά αναζητά την επιτυχία στη δημόσια αναγνώριση, την οικονομική επιτυχία ή την εικόνα που έχει δημιουργήσει σε κάποιο θεσμό. Πιστεύω επίσης ότι ο καλλιτέχνης είναι επιτυχημένος όταν εκφράζει τον εαυτό του. Τότε τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την εσωτερική ενέργεια».

Το 2011, ο Βαλέρι Ποστάροφ επέστρεψε από τη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στη Σόφια, όπου δημιούργησε την πρώτη ηλεκτρονική γκαλερί της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία είναι αφιερωμένη, αποκλειστικά, στους βούλγαρους καλλιτέχνες από το μοντερνισμό μέχρι τις μέρες μας. Επιθυμία του είναι να συμμετέχει, με κάποιο τρόπο, στην πολιτιστική ζωή της χώρας. Σήμερα η γκαλερί διαθέτει 4000 πίνακες. Στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα είδος εικονικού μουσείου των βούλγαρων καλλιτεχνών, καθώς πολλά από τα έργα τους είναι ιδιόκτητα ή σπάνια εκτίθενται σε κρατικές γκαλερί.

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης