«Την Ημέρα του Αγίου Πνεύματος δε δουλεύουμε – για να προστατευθούμε από τα χαλάζια, και το πανηγύρι μας είναι τότε. Την Ημέρα του Αγίου Πέτρου μόνο θερίζεται και επιστρώνεται. Την Ημέρα του Αγίου Συμεών (1^η Σεπτεμβρίου) βγάζεται σιτάρι για σπορά και φέρεται στην εκκλησία, μετά ανακατεύεται με το άλλο σιτάρι. Λουλούδι δένεται στο αλέτρι και όταν ξεκινήσουμε, χύνουμε νερό, για να μας πάει σαν νερό. Μαγειρεύεται κοτόπουλο και ψήνεται πίτα και φέρεται στον κάμπο, για να είναι εύφορο το έτος.». Είναι μόνο ένας μέρος των αναμνήσεων μιας από τις ηλικιωμένες κατοίκους της πόλης Ελίν Πελίν, που βρήκαν θέση στο βιβλίο «Πόλη Ελίν Πελίν – λαϊκές παραδόσεις» του Πάβελ Κάνεφ. Στο βιβλίο ο συγγραφέας μελετά τις φολκλορικές παραδόσεις του ντόπιου υλικού και πνευματικού πολιτισμού. Με φροντίδα για τη χαμένη, ως έναν βαθμό, διαδοχικότητα μεταξύ των γενεών, ο Πάβελ Κάνεφ αποφασίζει να δημοσιεύσει σε βιβλίο το αρχείο του. Για περισσότερα από 30 χρόνια ο συγγραφέας καταγράφει από διαφορετικές γενιές κατοίκων του Ελίν Πελίν αναμνήσεις για τον τρόπο ζωής και τα έθιμά τους. Στην τελευταία του έρευνα δημοσιεύει και φωτογραφίες των χαρακτηριστικών εκθεμάτων της μουσειακής συλλογής στην πόλη. Το βιβλίο του δίνει πολύτιμη γνώση για τη διατήρηση του παρελθόντος και των παραδόσεων στην περιοχή του Βορειανατολικού Σοπλούκ. Το Ελίν Πελίν είναι η γενέτειρα του Πάβελ Κάνεφ, όπου τελειώνει τη βασική και τη μέση εκπαίδευσή του και μετά συνεχίζει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Σόφιας «Άγιος Κλήμης της Αχρίδας» στην ειδικότητα «Ιστορία». Ο συγγραφέας του βιβλίο είναι έφορος της Δημοτικής μουσειακής συλλογής. Είναι συνεργάτης της δημοτικής εφημερίδας και πρόεδρος της Λέσχης των Λαογράφων, είναι και συγγραφέας διάφορων δημοσιευμάτων σε λαογραφικό θέμα. Να τι μας είπε για το δημοσιευμένο πρόσφατα βιβλίο «Πόλη Ελίν Πελίν – λαϊκές παραδόσεις»:

«Το βιβλίο βγήκε τον φετινό Σεπτέμβριο και είναι συνέχιση του βιβλίου «Πόλη Ελίν Πελίν – παρελθόν, παρόν» του 2010, το οποίο είναι με την ιστορία του οικισμού, ενώ το φετινό βιβλίο είναι στον τομέα του πνευματικού και του υλικού πολιτισμού. Το υλικό τμήμα εξετάζει την αγροτική εργασία, τον βιοπορισμό του πληθυσμού, τη γεωργία, το εμπόριο, την καθημερινή ζωή, την αρχιτεκτονική, τα ρούχα, τις φορεσιές του πληθυσμού. Υπάρχει τμήμα για τη λαϊκή κοσμοαντίληψη, τη λαϊκή ιατρική, το σύστημα εθίμων και γιορτών, παραδοσιακών τραγουδιών και χορών. Πολύτιμο είναι και το λεξικό ιδιωμάτων, καθώς και το φωτογραφικό ένθετο στο τέλος του βιβλίου. Από τη στιγμή που άρχισα δουλειά στη μουσειακή συλλογή πριν από 30 χρόνια, αναζητώ και φωτογραφικό υλικό, που επίσης είναι πολύτιμο. Ελπίζω να χρησιμεύσει σε όλους που ενδιαφέρονται για το παρελθόν και τις παραδόσεις του πληθυσμού στην πόλη μας. Και για τους Βουλγάρους στη χώρα, γιατί πολλά από τα παρουσιασμένα τμήματα είναι χαρακτηριστικά για όλες τις λαογραφικές βουλγαρικές ομάδες, και όχι μόνο για την περιοχή του Σοπλούκ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ειδικά τον δήμαρχο της πόλης Ιβάιλο Συμεώνοφ και τους συνεργάτες του για την υποστήριξη για τη συγκέντρωση της ιστορίας του οικισμού, της παραδοσιακής μνήμης, που έχω περιγράψει στα δύο βιβλία αυτά. Στις μέρες μας οι νέοι άνθρωποι στηρίζονται κυρίως στη μνήμη των υπολογιστών. Ενώ εγώ παρουσιάζω στο βιβλίο πράγματα που δεν μπορούν να βρεθούν αλλού. Έχω συγκεντρώσει αφηγήσεις ανθρώπων, που βίωσαν όλα που έχω περιγράψει. Είναι πολύτιμη επαφή με το παρελθόν, αλλά και «συνάντηση μέσα στον χρόνο» (ιδιαίτερα για τους ανθρώπους της πόλης μας) με τους προγόνους μας. Ελπίζω να δημοσιευτεί και επόμενο βιβλίο, που θα διηγείται για τις παραδόσεις όλων των οικισμών στον Δήμο Ελίν Πελίν, συνοδευόμενες από ενδιαφέρουσες γεωγραφικές, ιστορικές και λαογραφικές πληροφορίες.»

Φωτογραφίες: elinpelin.org

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα