Άσυλο, καταφύγιο και πρώτο «σπίτι» - αυτό ήταν οι σπηλιές για τους «ανθρώπους των σπηλαίων» που κατοικούσαν πριν από χιλιάδες χρόνια στα εδάφη της Βουλγαρίας. Ακόμα και σήμερα, τα σπήλαια έχουν μεγάλη σημασία για την επιστήμη και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Στις σπηλιές ανακαλύπτονται νέα αποθέματα νερού, παρακολουθούνται πηγές νερού, πραγματοποιούνται γεωλογικές έρευνες και αναζητούνται παλιές και άγνωστες μορφές ζωής.

Στις 18 Μαρτίου, η Βουλγαρική Ομοσπονδία Σπηλαιολογίας γιορτάζει την 91η επέτειο από τη δημιουργία του πρώτου σπηλαιολογικού συλλόγου το 1929. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Ντιμίταρ Παούνοφ, έναν σπηλαιολόγο με πολυετή πρακτική και πρώην μέλος του Σπηλαιολογικού Συλλόγου «Αλέκο Κωνσταντίνοφ» στη Σόφια, για το δύσκολο αλλά συναρπαστικό έργο των ανθρώπων που έχουν αφοσιωθεί σε αυτή τη δραστηριότητα.

«Εμείς οι σπηλαιολόγοι έχουμε αυτή την υπέροχη ευκαιρία να αισθανθούμε ότι είμαστε οι πρώτοι που μπαίνουν σε μια άγνωστη μέχρι τώρα σπηλιά, ότι είμαστε η πρώτη ανθρώπινη παρουσία σε αυτό το μέρος. Έτσι αισθάνθηκα στη σπηλιά «Karvavatalokva» στην περιοχή του Κότελ. Κάποιος είχε μπει πριν από μας και είχε ανακαλύψει μια επέκταση στη σπηλιά. Η είσοδος της επέκτασης βρίσκεται σε ύψος 7-8 μέτρων από το βυθό μιας καταβόθρας. Το ενδιαφέρον είναι ότι για να μπεις μέσα από αυτή την καταβόθρα πρέπει να κουνηθείς, να χαλαρώσεις το σχοινί και να βυθιστείς σε αυτή, που δεν γίνεται από την πρώτη φορά. Αισθάνεσαι σαν να έχεις κατακτήσει μια κορυφή, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.»

Οι σπηλαιολόγοι θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιαίτερο είδος ανθρώπων, επειδή αφήνουν το ζεστό τους σπίτι και την οικογένειά τους και πάνε να αναζητήσουν την ομορφιά σε μέρη όπου βασιλεύει το αιώνιο σκοτάδι. Η αγάπη τους για την ομορφιά των σκληρών, απρόσιτων σπηλαίων δεν γνωρίζει όρια.

«Στη σπηλιά ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα επειδή δεν φοράμε ρολόγια μαζί μας, δεν έχουμε ούτε κινητά τηλέφωνα» λέει ο Ντιμίταρ Παούνοφ:

«Για παράδειγμα, αν πάμε το απόγευμα, περνάμε όλη τη νύχτα μέσα και βγαίνουμε την επόμενη μέρα το πρωί. Όταν είσαι μέσα δεν νιώθεις πώς περνάει ο χρόνος έξω. Εκεί, είσαι σε έκσταση, φωτίζεις μόνος σου το δρόμο και σε γοητεύει κάθε βράχος. Υπάρχουν πολλές ομορφιές, ειδικά αν είναι κανείς φωτογράφος ενθουσιάζεται ακόμα περισσότερο. Και ανάμεσα στους σπηλαιολόγους υπάρχουν πολλοί. Φέρνουν μηχανές, τρίποδα, φωτισμό. Βγάζουν απίστευτες φωτογραφίες. Στην ομάδα μας όταν κάποιος μπει στη σπηλιά πρέπει να ορίσει τον χρόνο παραμονής του. Αλλά υπήρχαν και έκτακτα περιστατικά.

Πριν από χρόνια, μερικά μέλη μας είχαν μπει στη σπηλιά Duhlata (κοντά στο Πέρνικ), αλλά το νερό πλημμύρισε τις σήραγγες και χρειάστηκε να οργανώσουμε αποστολή διάσωσης. Έμειναν στη σπηλιά περίπου μια εβδομάδα. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στις σπηλιές, ότι μερικές φορές κλείνουν οι διαβάσεις από όπου μπήκε ο εξερευνητής. Γι’ αυτό πάντα έχουμε μαζί μας εργαλεία για να ανοίξουμε το δρόμο μας. Δυστυχώς, είναι δύσκολο, γι’ αυτό είναι λίγοι οι εθελοντές που σκάβουν στις σπηλιές για να είναι δυνατό να προχωρήσουμε μέσα και να ανακαλύψουμε νέες γαλαρίες».

Φωτογραφίες:speleo-bg.org, bgnes

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα