Όταν ο κόσμος έσπασε και οι σκηνές είναι μόνο εικονικές, οι συγγραφείς επίσης βρέθηκαν στην σιωπηλή πλευρά της κρίσης. «Η καλύτερη πλευρά του γράψιμου, να συναντήσεις τους αναγνώστες σου, τώρα είναι μόνο ανάμνηση και προσδοκία αλλά οι λέξεις περνάνε τις αποστάσεις και μπορούν να φτάσουν τους ανθρώπους όταν χρειάζεται» λέει ένας από τους αναγνωρισμένους σύγχρονους συγγραφείς Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ. Ο ίδιος πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος που γράφει βάζει στις λέξεις του τους φόβους και τις ελπίδες του και εξημερώνει τις ανησυχίες του για όσα έρχονται.

«Μόλις ολοκλήρωσα ένα μυθιστόρημα που ελπίζω να φτάσει στους ανθρώπους φέτος την άνοιξη. Έβαλα την εμπειρία μου μέσα. Η δουλειά μας είναι πραγματικά να δουλέψουμε με το άγνωστο, να νιώσουμε πρώτοι το άγχος που πρόκειται να έρθει. Ο ιός αυτός κάπως έδωσε νέο νόημα και ερμηνεία σε όλες τις ιστορίες και τα βιβλία μας. Αυτή δεν είναι η πρώτη αποκάλυψη που γνώρισε η ανθρωπότητα. Εμείς οι ίδιοι, σε κάποιο προσωπικό επίπεδο, έχουμε περάσει από την αποκάλυψή μας, μικρή ή μεγάλη. Και αυτό που παραμένει είναι ότι τελικά όλα μετατρέπονται σε ιστορίες.»

Λένε ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, πολλοί αναζήτησαν παρηγοριά και νόημα στα κλασικά έργα, αναζήτησαν καταφύγιο στα μουσεία και τα θέατρα, σημειώνει ο συγγραφέας σε συνέντευξή του για τη ΒΕΡ. Ακριβώς όπως έχουμε καταφύγια από τις βόμβες, έτσι τώρα θα χρειαστούμε χρονοκαταφύγια. Ένα από αυτά τα καταφύγια είναι τα βιβλία.

Όταν η τωρινή κρίση τελειώσει, θα έρθει η μεγαλύτερη και αόρατη κρίση - εκείνη της εξάντλησης του νοήματος, προσθέτει ο Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ. Το ερώτημα είναι εάν θα βγούμε ίδιοι, σίγουρα πιο φτωχοί αλλά και πιο ανθρώπινοι, σημειώνει και προσθέτει:

«Νομίζω ότι η κρίση μας λέει: τώρα ταπεινωθείτε λίγο και απομονωθείτε σε αυτό που μπορείτε να κάνετε μόνοι σας – στο γράψιμο, στις σκέψεις σας, στις κουβέντες με τους αγαπημένους σας, έχετε όλο τον χρόνο στον κόσμο. Για όλους εμάς που έχουμε διαμαρτυρηθεί για το πόσο απασχολημένοι, αφοσιωμένοι, σημαντικοί είμαστε και δεν μας φτάνει ο χρόνος. Τώρα έχουμε χρόνο. Και αυτός ο χρόνος επίσης θα γίνει πρόβλημα, γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τόσο πολύ χρόνο, τι να κάνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Αυτό θα είναι μια πρόκληση. Δεν είμαστε συνηθισμένοι να είμαστε μόνοι με τους εαυτούς μας.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η αναστροφή του τρόπου ζωής μας αυτή τη στιγμή μας κάνει να κοιτάξουμε μέσα μας και να βυθιστούμε στο παρελθόν για να βρούμε ένα σταθερό μέρος για να πιαστούμε, αλλά είναι αυτή η λύση;

«Σε κάθε κρίση κοιμάται το νέο που πρόκειται να γεννηθεί. Από τη μια πλευρά δεν θα είμαστε οι ίδιοι και ο κόσμος δε θα είναι ο ίδιος. Αλλά ξέρετε τι λέει ο Εκκλησιαστής - υπάρχει χρόνος να αγκαλιαστούμε και χρόνος να αποφύγουμε την αγκαλιά. Υπάρχει χρόνος για κάθε πράγμα κάτω από τον ουρανό. Ξαφνικά θα συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή της αγκαλιάς και θα υπάρξει φόβος γι 'αυτό, φόβος να αγγίξεις τον άλλον, να τον προσεγγίσεις και είναι πολύ σημαντικό πώς θα τον ξεπεράσουμε. Τα κυριότερα πράγματα που πρέπει να διατηρούμε από τον χρόνο πριν από την κρίση, πρέπει να τα βάλουμε τώρα σε μια χρονοκάψουλα, σε ένα μικρό χαρτοφύλακα και να τα πάρουμε μαζί μας.»

Φωτογραφία: bgnes

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα