Στον Αίμο υπάρχει μια τοποθεσία που ονομάζεται Παραδεισένια βράχια. Εκεί βρίσκεται ένας από τους ομορφότερους καταρράκτες της Βουλγαρίας. Απο την αξιοθέατη πόλη Καλόφερ ξεκινούν πολλοί τουρίστες που κάνουν βόλτες στην όμορφη γύρω φύση. Υπάρχουν όμως και πολλοί ορειβάτες που επιθυμούν να κατακτήσουν την κορυφή Μπότεβ. Κάποιες φορές οι καιρικές συνθήκες και η τύχη δεν είναι με το μέρος τους και μερικοί από αυτούς έχουν χάσει την ζωή τους στα απότομα βράχια. Οι συγγενείς τους βρίσκουν παρηγοριά στην εκκλησία Άγιος Νικόλαος και Άγιος Παντελεήμονας χτισμένη κοντά στο καταφύγιο Ράι (Παράδεισος).

«Είπα ας είναι δυο οι άγιοι γιατί στο βουνό είναι βαρετό να είσαι μόνος, λέει ο Πέτκο Ηλίεβ, απο το Σόποτ, ο οποίος είχε την πρωτοβουλία για τον ναό. Τον χειμώνα του 2003 έχασα τον γιό μου, τον Ηλία, κοντά στο καταφύγιο. Ήταν 24 χρονών όταν τον παρέσυρε χιονοστιβάδα κι εγώ έμεινα με την θλίψη. Αλλά όσοι πιστεύουν έχουν κι ελπίδα γι’ αυτό αποφάσισα να χτίσω την εκκλησία εις μνήμη όσων έχουν χάσει την ζωή τους προσπαθώντας να υπερβούν την σωματική τους αδυναμία και να ανυψώσουν το πνεύμα τους». 

Ο Πέτκο άρχισε να χτίζει την εκκλησία τον ίδιο χρόνο αλλά για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν 15 χρόνια γιατί το μέρος είναι δύσβατο και το κλίμα σκληρό. Τον βοήθησαν άνθρωποι από όλη την Βουλγαρία – ο αρχιτέκτονας Τεοφίλ Τεοφίλοβ έκανε το σχέδιο, η Μαρία Μίνεβα και ο σύζυγός της την εικονογράφησαν, ο Ίβο Τάνεβ έφερε στην πλάτη του πέτρινο σταυρό βάρους 40 κιλών, ο Πέγιο κουβαλούσε υλικά με τα άλογά του και πάνω από 2 000 ορειβάτες έφεραν πέτρες.

«Το βουνό έχει μαγεία, λέει ο Πέτκο. Οι άνθρωποι εδώ γίνονται καλύτεροι, συντροφεύουν. Κανείς δεν προσπερνά κάποιον στον δρόμο, όλοι χαιρετιούνται μεταξύ τους. Δεν γυρνά κανείς την πλάτη του σε όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια. Στο βουνό γίνονται θαύματα και μόνο όσοι έχουν βρεθεί εκεί μπορούν να καταλάβουν τι λέω. Εκεί ψηλά οι «μάσκες» της υποκρισίας, που φοράνε οι περισσότεροι άνθρωποι στην κοινωνική τους καθημερινότητα, πέφτουν και όλοι γίνονται κανονικοί έτσι όπως ελπίζουν οι ίδιοι να είναι. Όταν ξεκινήσαμε να χτίζουμε ένα σωρό άγνωστοι άρχισαν να κάνουν δωρεές. Όλοι έχουμε χάσει κάποιον που αγαπάμε και αυτό μας φέρνει κοντά».

Για την εκκλησία έχει γυριστεί και ταινία. Σκηνοθέτης είναι η Μιλένα Στόικοβα η οποία εμπνεύστηκε από την ιστορία του Πέτκο.

«Όταν έχουμε χάσει κάποιο οικείο πρόσωπο πρέπει να εκλογικεύσουμε την απώλεια, λέει εκείνη. Όλοι όσοι έχουν συμβάλλει στο χτίσιμο του ναού έχουν χάσει κάποιον συγγενή τους. Ο αρχιτέκτονας έχει χάσει τον γιό του από λευκαιμία. Τον γιό του έχει χάσει κι ο μάστορας που έχει βάλει τα κουφώματα».

Η ταινία λέγεται «Οι ευτυχισμένες πέτρες», έκφραση που η Μιλένα άκουσε για πρώτη φορά από τον Πέτκο.

«Οι χτίστες λένε πως η πέτρα έχει 100 πρόσωπα, εξηγεί εκείνος. Απ’ όπου κι αν την κοιτάξεις η πέτρα έχει άλλη όψη. Όταν όμως αρχίσεις να την πελεκάς, όταν προσπαθείς να την τοποθετήσεις στον τοίχο, τότε ανακαλύπτεις ότι έχει ψυχή γιατί αρχίζει να δονείται από το άγγιγμα του μάστορα και ζωντανεύει. Οι πέτρες που έχουν επιλεγεί για το ναό είναι «ευτυχισμένες» γιατί τόσα χρόνια στέκονταν εκεί στο βουνό αχρείαστες ενώ τώρα έχουν σκοπό».

Τον Οκτώβριο του 2019 η εκκλησία αγιάστηκε από τον Μητροπολίτη του Πλόβντιβ Νικολάι και όσοι φτάνουν μετά από την πολύωρη πορεία μπορούν να πιουν νερό και να προσευχηθούν.

Φωτογραφίες: Πέτκο Ιλίεφ

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα