Φέτος ο φόβος από την εξάπλωση του κοροναϊού καθήλωσε την προσοχή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και στην αγγλική πρωτεύουσα με πληθυσμό εκατομμυρίων ατόμων η ζωή δεν είναι πια η ίδια, λέει η Βουλγάρα Σαμπίνα Νεντέλτσεβα-Γουίλιαμς. Πάνω από 20 χρόνια εκείνη ζει στο εξωτερικό, και στο Λονδίνο έχει περάσει 10 χρόνια. Θυμάται την ευτυχισμένη αρχή του 2020, με ευχάριστες επωφελείς συναντήσεις των συμπατριωτών μας στο Λονδίνο. Στη συνέχεια, όλα ξαφνικά πάγωσαν λόγω της πανδημίας. Από τότε έκλεισε και το μικρό βιβλιοπωλείο και τα εστιατόρια, όπου συνήθως συγκεντρώνονται οι Βούλγαροι.

Η ζωή στη βιαστική πόλη συνεχίστηκε, αλλά με απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι τώρα δουλεύει και η Σαμπίνα, η οποία είναι εικονογράφος και διδάσκει εικαστική τέχνη σε βρετανικό κολέγιο. Λέει ότι στην Αγγλία την οδήγησε όχι η επιθυμία για καλά πληρωμένη δουλειά, αλλά η δύναμη της μοίρας, η οποία τη συνάντησε με τον μελλοντικό σύζυγό της. Είναι απόγονος καλλιτεχνών, γι’ αυτό διατήρησε το πάθος της για τη ζωγραφική και στην Αγγλία.

«Έχω εργαστεί ως καθηγήτρια πανεπιστημίου, αλλά και σε άλλα μέρη, γιατί δεν μπορεί κανείς στο εξωτερικό να ασχολείται εξ’ ολοκλήρου με τέχνη. Αλλά χαίρομαι ότι έχω διατηρήσει την ικανότητα να ζωγραφίζω» - λέει η Σαμπίνα, η οποία συχνά διδάσκει ζωγραφική και εικονογραφία και σε Βουλγάρους στην Αγγλία. «Εδώ δεν έχω νιώσει πότε ότι με υποτιμούν, γιατί είμαι ξένη. Πάντα με υποδέχονται θερμά και φιλικά. Οι Άγγλοι είναι επιφυλακτικοί απέναντι στους ξένους, αλλά όταν δώσεις την προσοχή και την καρδιά σου στην εργασία, λαμβάνεις την πλήρη υποστήριξή τους.»

Για τα Χριστούγεννα και την Παραμονή των Χριστουγέννων στο σπίτι της οικογένειας Γουίλιαμς οπωσδήποτε θα υπάρχει μονός αριθμός νηστίσιμων φαγητών. Σύμφωνα με το βουλγαρικό έθιμο, φτιάχνεται πίτα, το σπίτι στολίζεται, το τραπέζι λιβανίζεται. «Η γυναίκα στο σπίτι τηρεί αυτές τις παραδόσεις. Βεβαίως, σεβόμαστε και το αγγλικό μέρος της οικογένειας», λέει η Σαμπίνα. 

«Για μένα οι ρίζες, ο πολιτισμός, η γλώσσα είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή του ανθρώπου. Έχω δυνατό αίσθημα ως προς την ανάγνωση και την ομιλία και δεν μπορώ να στερηθώ από αυτή την ωραία ενέργειά που έχει η βουλγαρική γλώσσα, το βουλγαρικό τραγούδι. Το παιδί μου μπορεί και να μη συνεχίσει τη ζωή του στη Βουλγαρία, αλλά ακόμη και στο εξωτερικό προσπαθούμε να διατηρούμε τη μητρική μας γλώσσα και τον βουλγαρικό τρόπο σκέψης. Σε αυτό διαφέρουμε από τους άλλους λαούς, αυτός είναι ο πλούτος μας. Έχω ονειρευτεί ο κάθε Βούλγαρος τουλάχιστον για λίγο να ζήσει στο εξωτερικό. Γιατί όταν γυρίσει, θα εκτιμά και θα σέβεται πιο πολύ τις βουλγαρικές παραδόσεις. Η Βουλγαρία βιώνει διαρκή κρίση, κανείς δε ζει εύκολα εκεί. Οι γονείς μου είναι στην πατρίδα, σέβομαι πολύ το βουλγαρικό πνεύμα μέσα μου. Όλοι εμείς, οι Βούλγαροι, όμως χρειαζόμαστε χρόνο, για αναπτύξουμε τα προσόντα μας και να πιστέψουμε σ’ αυτά.»

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα