Έχουν περάσει περισσότερες από 600 ημέρες από την έναρξη της πανδημίας Covid-19. Ημέρες που άλλαξαν εντελώς τον τρόπο ζωής μας. Ο φόβος της επιβίωσης έχει επηρεάσει την καθημερινότητά μας, αναγκάζοντάς μας να ξανασκεφτούμε τις ευθύνες και τις προτεραιότητές μας, να περιορίσουμε τις συναντήσεις μας με ανθρώπους, καθώς και να αναζητήσουμε νέες μεθόδους αυτομόρφωσης και αυτοβελτίωσης.

Το μέχρι τώρα μοντέλο εκπαίδευσης με φυσική παρουσία ήταν επίσης πολύ περιορισμένο. Δάσκαλοι, μαθητές, καθηγητές και φοιτητές έπρεπε να προσαρμοστούν γρήγορα στο διαδικτυακό περιβάλλον. Και αν για τους νεότερους, αυτή η αλλαγή δεν προκάλεσε μεγάλη δυσκολία, για τους μεγαλύτερους η διαδικτυακή εργασία αποδείχθηκε δύσκολη δοκιμασία. Είναι η ταχεία προσαρμογή στο νέο περιβάλλον και η ανάπτυξη του υλικού με τρόπο που επιτρέπει σαφέστερη διδασκαλία και κατανόηση στο διαδίκτυο που συχνά εγείρει ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα αυτού του τύπου εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και η δυνατότητα να τελειώσει σύντομα αυτή η διαδικασία φαίνεται μικρή. Οι μαθητές χαρακτηρίζονται ως συχνοί φορείς του ιού, ακόμη κι ασυμπτωματικοί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο υφυπουργός Υγείας Γκεόργκι Ιορντανόφ συνιστά να στραφούν ξανά σε μια διαδικτυακή μορφή εκπαίδευσης. Η κατάσταση με τους φοιτητές δεν είναι πολύ διαφορετική. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα συμπεράσματα του νέου εγχειριδίου «Οι τάσεις στη διαδικτυακή εκπαίδευση» της Λιουντμίλα Κίριλοβα, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Υπάρχουν τρεις κύριες πτυχές στην ανάπτυξη αυτής της διαδικασίας, είπε η ίδια σε μια συνέντευξη για τη ΒΕΡ-Χρίστο Μπότεφ.

«Η τεχνική παροχή εκπαιδευτικών, φοιτητών, εγκαταστάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι αξιοσημείωτο ότι είναι ανεπαρκής, ίσως γιατί η πανδημία και η απρόβλεπτη διαδικτυακή εκπαίδευση έχει επιρροή. Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε κατά τη διάρκεια της έρευνας ήταν η κατάρτιση των καθηγητών, οι οποίοι, εκτός από το να κατανοήσουν και να εξηγήσουν την ύλη στους μαθητές τους, είχαν να αντιμετωπίσουν τεχνικά προβλήματα αλλά και προβλήματα που προκαλούσε η κακή σύνδεση στο διαδίκτυο. Το τρίτο στοιχείο που μελετώ είναι οι ίδιοι οι μαθητές και η στάση τους απέναντι στην εκπαιδευτική διαδικασία».

Μεγάλη είναι η διαφορά στη συνδεσιμότητα στο διαδίκτυο στη Σόφια, το Πλόβντιβ, τη Βάρνα και άλλους μικρότερους οικισμούς της χώρας, σύμφωνα με άλλο συμπέρασμα της μελέτης. Αυτό οδηγεί σε συχνή διακοπή, κακή εικόνα, ήχο και σύνδεση μεταξύ των συμμετεχόντων στη διαδικασία, γεγονός που τους αποσπά την προσοχή και καθιστά την εκπαίδευση αναποτελεσματική.

Μία από τις κύριες μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για τη σύνταξη του εγχειριδίου είναι οι πολλές έρευνες με φοιτητές και καθηγητές από βουλγαρικά και ξένα πανεπιστήμια.

Τι δείχνει η γενική γνώμη;

«Το γεγονός ότι μπορεί κανείς να συνδεθεί και να εργαστεί από οπουδήποτε είναι εξαιρετικά βολικό» εξηγεί η Λιουντμίλα Κίριλοβα. «Εξοικονομεί χρόνο, μεταφορά και πολλοί φοιτητές εργάζονται και γι 'αυτούς είναι πιο εύκολο. Είναι καλό που η πλατφόρμα που χρησιμοποιούμε μας επιτρέπει να καταγράφουμε τις διαλέξεις και ο καθένας να μπορεί να τις ακούσει όσες φορές χρειάζεται. Έχουν επίσης πρόσβαση σε πρόσθετο υλικό και βιβλιογραφία» συνεχίζει η καθηγήτρια στο Τμήμα Ιαπωνικών Σπουδών στο παλαιότερο πανεπιστήμιο της χώρας μας.

Αν και είναι λίγα βήματα πίσω από άλλες ευρωπαϊκές χώρες όσον αφορά τη διαδικτυακή μάθηση, η Βουλγαρία πλησιάζει γρήγορα καθώς η διαδικασία ψηφιοποίησης στην εκπαίδευση γίνεται μη αναστρέψιμη. Όλο και περισσότερο από το υλικό που χρειάζεται για την εκπαίδευση θα αποστέλλεται και θα λαμβάνεται διαδικτυακά και οι συναντήσεις μεταξύ των φοιτητών και των καθηγητών θα γίνονται όλο και λιγότερες.

Φωτογραφίες: bgnes

Επιμέλεια: Ιωάν Κόλεφ (απόσυνέντευξη της Ανέλια Ντιμιτρόβα, ΒΕΡ-Χρίστο Μπότεφ)

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα