Οι πρώτες εβδομάδες κάθε νέας σχολικής χρονιάς περνούν γρήγορα λόγω της ευφορίας που έχει κυριεύσει τους μαθητές μετά το καλοκαίρι. Αλλά για μερικούς ανθρώπους, κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς συνδέεται με την ελπίδα ότι θα συμβεί μια αλλαγή που θα κάνει τους δασκάλους και τους μαθητές να ανακαλύψουν και να ξανασκεφτούν τη γνώση όχι ως κάτι ξεπερασμένο, αλλά ως δρόμος προς το μέλλον. Μια αλλαγή στο περιβάλλον διεγείρει το ενδιαφέρον για τη μαθησιακή διαδικασία.

«Όλα τα έργα μας συνήθως ανοίγουν στις 15 Σεπτεμβρίου. Τότε τα παιδιά και οι γονείς βλέπουν την επίδραση της παρέμβασής μας στο περιβάλλον. Όταν βλέπουν και εκτιμούν τα καλά παραδείγματα, οι άνθρωποι πρέπει να αρχίσουν να απαιτούν αυτά να μην παραμένουν σε μεμονωμένα σχολεία, αλλά να είναι παντού» λένε οι αρχιτέκτονες Βιολέτκα Σλάβοβα και Μαρία Στάινοβα για το Ράδιο Βουλγαρία. «Επιπλέον, ελπίζουμε μέσα από τη δουλειά μας να εμπνεύσουμε όλο και περισσότερους εκπαιδευτικούς να διδάσκουν με διαφορετικό τρόπο, γιατί το περιβάλλον που δημιουργούμε τις περισσότερες φορές έρχεται σε σύγκρουση με το προηγούμενο. Θα βοηθήσει επίσης τα παιδιά να αναγνωρίσουν το σχολείο ως ένα μέρος όπου μπορούν να μείνουν και αφού χτυπήσει το κουδούνι».

Αν και γεννήθηκε τυχαία, μαζί με έναν διαγωνισμό για τη δημιουργία των λεγόμενων STEM-κέντρα στα σχολεία, τα δύο κορίτσια επιλέγουν να αφιερώσουν τη δουλειά τους στην κατασκευή και βελτίωση κτιρίων που αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής υποδομής στη χώρα μας.

Ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσουν τα έργα τους μπορεί να εκπλήξει και κάποιους συναδέλφους τους στη χώρα μας. Για κάθε σχεδιασμένο χώρο, τα δύο προτείνουν υλικά με πολυαισθητηριακό σχέδιο.

«Αυτό το είδος σχεδίου απευθύνεται ειδικά σε παιδιά με πιο συγκεκριμένες ανάγκες» εξηγούν οι αρχιτέκτονες. «Το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην προσαρμογή τους και στην ικανότητά τους να επικοινωνούν πιο ήρεμα με τους άλλους. Με το πολυαισθητηριακό σχέδιο παρέχεται η δυνατότητα διαφορετικού φωτισμού, φωτεινότητας χρωμάτων, διαφορετική εμφάνιση και υφή επιφανειών, επίπεδο ήχου και άλλα. Ωστόσο, όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από τις ανάγκες τους, θα μπορούσαν να επωφεληθούν από ένα τέτοιο περιβάλλον».

Ακολουθούν πολλές συναντήσεις και συζητήσεις τόσο με τους δασκάλους του κάθε σχολείου όσο και με τους μαθητές τους, τις ιδέες των οποίων συχνά καταφέρνουν να υλοποιήσουν, αν και μετά από σχετική ερμηνεία.

«Μια φορά, μαθητές μας ζήτησαν ένα δωμάτιο με αδιάβροχο δάπεδο και ένα μεγάλο νεροχύτη στο κέντρο του. Μας είπαν ότι θα ήταν υπέροχο να έχουν πρόσβαση στο νερό. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δημιουργήσει τέτοια αίθουσα, αλλά στα έργα μας προβλέπουμε την τοποθέτηση βρυσών πόσιμου νερού σε διάφορα σημεία γύρω από το σχολείο, που μπορούν να εξοικονομήσουν την αγορά του από το κυλικείο.»

Η ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα σχολικά κτίρια στη χώρα μας θα αρχίσουν να θεωρούνται ως ένας πόρος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους, κάνει τη Βιολέτκα και τη Μαρία να ονειρεύονται μεγάλα:

«Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα σχολικά κτίρια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από όλους τους ανθρώπους της γειτονιάς. Είναι μεγάλη απώλεια για εμάς αν ένα τόσο τεράστιο κτιριακό απόθεμα και προαύλιοι χώροι κλείνουν το καλοκαίρι και δεν είναι προσβάσιμοι. Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει μόνο λίγες συζητήσεις για το θέμα με διευθυντές σχολείων. Ωστόσο, αντιλαμβάνονται ότι αυτοί οι χώροι για τους οποίους είναι υπεύθυνοι θα μπορούσαν να φαίνονται διαφορετικοί από τον σημερινό τεράστιο χώρο ασφάλτου.»

Υπάρχουν χιλιάδες δυνατότητες μετατροπής τους σε χώρους που προτιμούν οι μαθητές και όσοι μένουν κοντά, αλλά για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητη μια πλήρης επανεξέταση του σχολικού περιβάλλοντος.

Φωτογραφίες: πρ. αρχείο

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα