Στις 21 Ιανουαρίου τιμάμε όλους τους ειδικούς που βοηθούν η νέα ζωή να γεννηθεί. Ο καθένας από μας οφείλει ευγνωμοσύνη στις μαίες, τους γυναικολόγους, τους νεογνολόγους και όλους τους ειδικούς, που εργάζονται στα τμήματα φροντίδας για τη λεχώνα και το βρέφος. Η Ημέρα Μαιευτικής Βοήθειας γιορτάζεται από το 1951, όταν με απόφαση της Βουλής καθιερώθηκε η ημερομηνία 21^ης Ιανουαρίου – Μπάμπιντεν /Ημέρα των Μαμών/ με το παλιό

Η παράδοση

Η γιορτή αρχίζει νωρίς το πρωί με επίσημες τελετές σε όλα τα τμήματα μαιευτικής και γυναικολογίας των νοσοκομείων και των κλινικών στη χώρα.
«Η ευτυχία στο επάγγελμα είναι σαν το πικρό και το γλυκό, γιατί αλλάζουν οι στιγμές ευτυχίας και οι δυσκολίες, εμείς όμως δίνουμε προσοχή στις ευτυχισμένες στιγμές και έτσι πολλαπλασιάζονται», λέει η μαία Ναντέζντα Στάμενοβα του νοσοκομείου «Ναντέζντα» στον αέρα της ΒΕΡ-Ράδιο Σόφια.

Οι συνάδελφοί της τη θεωρούν εξαιρετικά αφοσιωμένο ειδικό, που αναζητά σύγχρονη προσέγγιση βοήθειας για τις μελλοντικές μητέρες και τα νεογέννητα. Εκείνη η ίδια λέει ότι το επάγγελμά της είναι μοναδική: «Όχι η ίδια η ιατρική περίθαλψη, αλλά το γεγονός ότι είσαι εκεί και αγγίζεις τη νέα ζωή, την αρχή της ευτυχίας των ανθρώπων – αυτό το καθιστά διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα.»

Συχνά στο νοσοκομείο κο έρχονται Βούλγαροι, που ζουν κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμο, αλλά γυρίζουν, για να γεννήσουν το παιδί τους στο σπίτι, στη Βουλγαρία. «Αυτό για μας είναι μεγάλη αναγνώριση – συμπληρώνει η Ναντέζντα Στάμενοβα – γιατί όσο αρνητικοί και να είμαστε, στη Βουλγαρία η φροντίδα για τη βουλγαρική γυναίκα, για τις εγκύους, για τα νεογέννητα είναι σε καλό επίπεδο στα περισσότερα μαιευτήρια της χώρας.»

Η 21η Ιανουαρίου είναι γιορτή και στη βιαστική καθημερινότητα του Δρ Εμίλ Αμπατζίεφ, επικεφαλής του τμήματος μαιευτικής και γυναικολογίας στο Νοσοκομείο του Ταργκόβιστε. Αφού αφιέρωσε στο επάγγελμα περισσότερα από 30 χρόνια, ο Δρ Αμπατζίεφ λέει, ότι το πιο αξιοθαύμαστο πράγμα στην εργασία του είναι όταν βλέπει πώς η γυναίκα αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι έγινε μητέρα.  ημερολόγιο.

«Οι γονείς μου είναι γιατροί, ο πατέρας μου είναι γυναικολόγος και η μητέρα μου για πολλά χρόνια ήταν επικεφαλής του τμήματος νεογνολογίας και στη συνέχεια του παιδιατρικού τμήματος στο νοσοκομείο μας. Δε γνωρίζω άλλη ζωή περά από αυτή ανάμεσα σε ανθρώπους αυτού του επαγγέλματος.»

Ο Δρ Εμίλ Αμπατζίεφ χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως άνθρωπο που αφιερώνει λίγο χρόνο στην οικογένειά του και πολύ περισσότερο στη δουλειά του. Λείπει από το νοσοκομείο ένα Σαββατοκύριακο το πολύ, όταν επισκέπτεται κάποια πόλη στη Βουλγαρία, για να δει κάτι νέο από την ομορφιά της πατρίδας μας. Είναι ευτυχισμένος ότι έχει σύζυγο, που τον υποστηρίζει και φροντίζει την οικογένεια:

«Πράγματι οι γυναίκες είναι στυλοβάτες της οικογένειας. Την οργανώνουν και κατορθώνουν να κάνουν τους άλλους γύρω τους να νιώθουν άνετα. Είμαι ευτυχισμένος που έχω τέτοια σύζυγο. Από πού αντλώ την ενέργειά μου; Πάντα νόμιζα ότι υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν και στο επάγγελμα του γιατρού η κούραση δεν είναι δικαιολογία να μην τα κάνεις. Πρέπει να είσαι επαρκώς χαμογελαστός, ζωηρός, αρκετά τολμηρός, καμιά φορά λίγο πιο συντηρητικός, αλλά πρέπει να κατορθώσεις να βοηθήσεις. Είχα πολλές φορές τη δυνατότητα να αλλάξω το νοσοκομείο στην πόλη μου Ταργκόβιστε με καλύτερη θέση, αλλά δε νομίζω ότι αυτό θα μου ήμουν πιο χρήσιμο και ξέρω ότι έχω καθήκον προς τον τόπο, όπου μεγάλωσα. Και εάν μπορώ να βοηθήσω με κάτι τους ανθρώπους εδώ, είναι με το επάγγελμά μου, με αυτό που κάνω καλύτερα.»

Κείμενο: Γκεργκάνα Μάντσεβα /από συνέντευξη της Ιβελίνα Ιβανόβα, ΒΕΡ-Σούμεν/

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα