Üç yıl önce, Vidin’deki liselerden birinin öğrencileri Noel konseri düzenledi ve toplanan parayla bölgedeki yalnız insanlara yiyecek satın aldı. Varbovchets köyünü ve Kula şehrindeki huzurevini ziyaret ettiklerinde, yaşlıların korkunç bir sefalet ve yalnızlık ile karşı karşıya kalan gençler, “İnsan Ol” adlı yardım kampanyasıyla onların bakımını üstlendi.

"Kuzeybatı veya çoğunun söylemeye alışık olduğu gibi Kuzeyabatık Bulgaristan’a hoş geldiniz!” Yardım kampanyasının başını çeken, 18 yaşındaki Antonina Lozanova, bölgedeki insanlar ile yaptığı filmine bu sözlerle başlıyor. Üç yıldır o ve sınıf arkadaşları, doğdukları şehirde bu kampanyayı düzenliyor. 21 Aralık, yani Noel arifesinde ihtiyaç sahiplerine sıcak yemek sunarak, evlerine ve kalplerine ulaşmayan insan sıcaklığıyla dokunmaya çalışacaklar. “Ve bu sadece maddi değil, hem ruhsal hem duygusal yalnızlık çekenlere destek olacak, çünkü hiç kimse her gün yıkık dökük bir eve dönmeyi, yalnız, hasta ve unutulmuş olmayı hak etmiyor,” diye ekliyor Antonina.

“Çoğu hikaye birbiriyle örtüşüyor - en yakınları yurtdışına kaçmış oluyor ya da büyük şehirlerde yaşıyor,” diyor Antonina. "Ama en üzücü hikaye, yataktan kalkamadığı için, yiyecek paketlerini pencereden içeri attığımız yaşlı ninenin hikayesi. Evi o kadar haraptı ki, zemin tamamen yıkık döküktü, sadece düzensiz taş levhalar vardı. Ne biz içeri girebiliyorduk, ne de o dışarı çıkabiliyordu. Yaşlı teyze, babasının Amerika'ya nasıl gittiğini, para biriktirdiğini ve Varbovchets'e nasıl döndüğünü anlattı. Burada toprak ve ev satın alıp yerleşen aileden ne yazık ki herkes çoktan vefat etmiştir. Çocukları da olmadığından, uzun yıllardır tamamen yalnız. Ve eğer belediye başkan vekili olmasaydı, ne yakacak oduna, ne de ekmeğe sahip olacaktı. Ona bakacak kimse de olmayacaktı.”

Antonina, küçüklükten beri insanlara yardım etmeyi seviyor ve içinden gelen bu dürtünün insanlara da faydalı olma arzusu aşıladığını söylüyor. Ve son birkaç hafta içinde ülkenin farklı bölgelerinden gelen öğrencilere de bu iyi niyet isteğinin aşılandığı anlaşılıyor. Gençlerin, Vidin köylerinde yaşayan yaşlılarla tanışıp yemek dağıtmak üzere ziyaret ettikleri anlaşılıyor. Ve belki de hepsinin tek bir basit soruyla harkete geçtiklerini düşünebi liriz. Aynı “Kuzeybatıklar” ismini verdiği filminde sorduğu soru ile: “Bütün bunların anlamı var mı?”

“Bu soruyu kendimden çok, onları provoke edebilmek için izleyicilere soruyorum aslında,” diye açıklıyor Antonina. “İnsan değer verdiklerinin farkındaysa, onun için önemli olan şeyleri de görebilecektir. Ve bana göre bu sorunun cevabı her yaş için çok farklı, o yüzden bana göre şu an en anlamlısı hayallerimi gerçekleştirmek, bana verilen destek, anlayış ve desteğin tadını çıkarmak, aynı zamanda ihtiyacı olan insanlara yardım etmek. Hem 50 sene sonra ben de onlardan biri olabilirim. Emekli maaşları çok düşük, para yetmiyor. Buna rağmen, sadece şikayet etmekle hiçbir şey değişmiyor. O yüzden, "belki”, “yok”, "umarız” gibi kelimeleri kabul etmiyorum. Tek umut, harekete geçmek ve iyi örnek olmakta. Bu son haftalarda gördüğümüz gibi, öğrenciler tarafından organize edilen birçok yardım kampanyaları oldu ve gençlerin boş boş oturmak yerine, insanlara yardım etmeye seçmeleri dikkat çekicidir. Ve hiçbir şey şimdi olan bitenden daha iyi olamazdı.”

Ona “Kino v dlan” (Avuç içi sinema) Ödülünü kazandıran “Kuzeybatıklar” filmi harici Antonina’nın Vasil Levski ve diğer ulusal kahramanlarla ilgili kısa filmleri de var. Hayali NATFIZ - Ulusal Tiyatro ve Sinema Sanatları Akademisi'nde film yapımcılığı okumak. Okumak istediği bölümün onu Vidin'den uzaklaştırması muhtemel olsa da, gelecekte sahip olacağı değerlerin, bir şekilde kendi memleketine hizmet olarak dönmesi için çalışacağını söylüyor.

Fotoğraflar: özel arşiv

Çeviri: Ayser Ali