Katrin Selie – bashkëshorte e zbuluesit të “Misterit të zërave bullgar” Marsell Selie është në Bullgari me djalin e saj Aleksandër dhe me mbesën e vet Ljusi, për dhënien e dekoratës “Sirak Skitnik”, dhënë pas vdekjes bashkëshortit të saj, për kontributin e tij të madh në popullarizimin e muzikës folklorike bullgare. Zonja Selie, djali i saj dhe mbesa pranuan të qëndrojnë përpara mikrofonit të transmetimit “12+3” të programit “Horizont” të Radios Kombëtare Bullgare.

Pas vitit 1950 keni udhëtuar 3 miliardë kilometra në Evropën Lindor të pasluftës, kenë bërë 5 000 incizime muzikore, a janë të sakta këto të dhëna?

Aksandër Selie: “Kur njeriu bën diçka me dashuri, jo gjithmonë mban një statistikë të saktë për atë që ka bërë.”

Që kur në fakt nuk keni ardhur në Bullgari?

Katrin Selie: “Mjerisht, nuk kemi vizituar vendin tuaj pothuajse 10 vjet. Gjatë viteve të fundit burri im nuk ndihej mirë dhe nuk kishte mundësi të udhëtojë. Por gjithmonë gjente forcën e domosdoshme dhe të nevojshme, që të dëgjoj muzikë-çdo ditë, çdo natë dhe bile deri vonë gjatë natës.”

Duket se muzika ka qenë një pjesë nga udhëtimet tuaja?

Katrin Selie: “Po, ky qe shkaku për udhëtimet tona.”

Në një film dokumentar qe treguar shtëpia juaj, e përmbushur me shumë instrumente muzikore. A është akoma kështu?

Katrin Selie: “Po në shtëpinë tonë ka shumë instrumente muzikore, por në këtë koleksion mungon një mandolë me 3 tela”.

“Bullgaria dhe unë-një histori dashurie”, këtë e thoshte Marsell Selie. Erdhët përsëri tek dashuria juaj, bashkë me djalin tuaj Aleksandër dhe me mbesën Ljusi. A i pyetët nëse ndiejnë se, këtu ka pasur shumë dashuri, lidhur me jetën tuaj?

Katrin Selie: Ne nuk i drejtojmë njëri-tjetrit pyetje të ngjashme, kjo thjesht duhet të ndihet dhe të përjetohet. Të ndiejmë se dhe të tjerët rreth nesh e përjetojnë këtë.”

Aleksandër Selie: “Mendoj se, dëshmi për këtë se energjia magjike e muzikës transmetohet nga brezi në brez është fakti se, vajza ime Ljusi këndon dhe ekzekuton pothuajse çdo ditë. Gjatë udhëtimit tonë të fundit u mësua të ekzekutojë në ukulele, një instrument i cili për nga forma e vet i përngjan deri diku mandolës, por ka katër tela.”

Ajo që bëtë juve, a u dha ndonjëfarë mundësie zviceranëve , kurse pas kësaj dhe të gjithë botës të shikojnë dhe të ndiejnë në një mënyrë tjetër Ballkanin? Sepse kjo muzikë u bë e njohur kudo, më në veçanti pas dekoratës “Grami” gjatë vitit 1990.

Aleksandër Selie: “Rruga qe mjaft e gjatë, përpara se publiku të doje të hapë vetëdijen e vet dhe të dëgjojë këtë muzikë. Në fillim njerëzit nuk qenë gati të ndërmarrin dhe të perceptojnë këtë mënyrë delikate për gërshetim të tingujve, të tingëllimeve të ndryshme”.

A mundën prapë së prapi zviceranët të hapin zemrat e tyre për këtë muzikë?

Katrin Selie: “Mendoj se, duhet të jemi të kënaqur nga rezultati. Efekti nga e gjithë kjo duket dhe sot-marr letra shumë prekëse nga njerëz, nga e cila duket se shumë prej tyre e kanë hapur zemrën e vet për këtë muzikë. Mendoj se, kemi mundur tu tregojmë se çfarë është ajo.”

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva