Në Marsejë – një qytet multikulturor të kontrasteve, 13-vjeçari Fransoa takon Fatimanë e bukur nga Algjeria, e cila do ta drejtojë nëpër rrugën drejt pjekjes dhe vetëdijes për kuptimin e jetës njerëzore, që t’i kalojë më vonë hapat mbrapa drejt shtëpisë... Pas viteve të endjeve nëpër botë, shkrimtarja e re Kamelia Kuçer  prezantohet përpara publikut bullgar me romanin e saj debutues “Shtëpi”. Dhe pavarësisht se fati për një kohë të gjatë i paracakton të ndajë jetën e saj midis Rusisë, Zvicrës, Spanjës dhe Francës, ajo zgjedh të vendoset në Bullgari, “sepse shtëpia është aty ku kthehesh në mbrëmje dhe pushon”.

Në fakt Bullgaria njëherë bëhet shtëpia e saj e lindjes, kur në moshën 7 vjeçe kthehet nga Rusia, që të stërvitet me ngulm në tenis dhe të përgatitet për një karrierë prej sportisti. Deri në këtë moment vajza jeton në qytetin e saj të lindjes Siktivkar, me qenë se nëna e saj është ruse. Por, në moshën 14 vjeçe, pikërisht kur është përpara sfidave serioze në sport, ajo e zëvendëson tenisin me një tarracë të shkëlqyer zvicerane në liqenin e Gjenevës. Dhe duke menduar për romantikën e bregut francez përballë, frymëzohet për vjershat e saj të para.

Kamelia e zbulon magjinë e fjalëve akoma si fare e vogël, pasi vet mësohet të lexojë dhe që atëherë magjia e tyre nuk e le asnjëherë. Mis Baret – mësuesja e anglishtes në internatin zviceran, së cilës ajo guxon t’i tregojë krijimet e veta, e përkrah vajzën e talentuar, duke besuar në aftësitë e saj në fushën e letërsisë. Disa faqet e para të romanit të saj, autorja i shkruan përpara 8 vjetëve, por i lë mënjanë – derisa nuk e ndien veten të gatshme të përfundojë historinë. Dhe historia pak nga pak është kthyer në “pasqyrë të ndjenjës së saj personale për rrugën e njeriut”.

“Kjo është një histori shumë e përvuajtur, një pjesë nga rruga ime jetike, e cila për një periudhë të gjatë kohe ishte në kokën time në formën e idesë – por më tepër si një atmosferë dhe ndjenjë për njerëzit dhe për botën – tregon Kamelia Kuçer. Historia zhvillohet në Francë, me qenë se kam mësuar në pjesën franceze të Zvicrës, shumë shpesh kam udhëtuar deri aty, kam jetuar në Paris, e flas frëngjishten dhe kam lidhje sentimentale me këtë vend. Kurse Marsejë mu duk vendi më i përshtatshëm, në të cilin të mund ta prek temën për multikulturalizmin, aq më tepër që heronjtë e mi Said dhe Fatima vijnë nga Algjeria. Prandaj dhe një pjesë nga historia zhvillohet në këtë qytet port, mbartës të kulturave më të larmishme."

Duke gërshetuar fatin e profesorit të Sorbonës Fransoa, me këtë të Fatimasë nga Algjeria dhe të dashurit të saj Said, shkrimtarja ndjek vijat e fatit, të cilat fetë i pikturojnë në jetën e heronjve të saj dhe më tepër ndjenjën e tyre për detyrë.

“Derisa shkruaja “Shtëpinë” më tepër më interesonte vet njeriu - thotë shkrimtarja. Besoj se pavarësisht nga kjo se ku jemi rritur, në cilën pikë të botës jetojmë  dhe në çfarë feje besojmë , parimet bazë njerëzore, cilësitë, dëshirat janë të njëjta. Dhe në qoftë se kthehemi në histori përpara njëmijë-dymijë vjetësh, do të shikojmë  se nevojat e shpirtit gjithmonë janë universale dhe pikërisht këtë u mundova të tregoja me këtë gërshetim të fateve njerëzore. Sa i përket largimit, çdo një prej nesh në një etapë të dhënë nga jeta e përjeton atë – në fëmijëri, në momentet e pjekurisë ose dhe në një moshë më të vonë. Dhe duke gjykuar nga reagimet e lexuesve, mendoj se ata me të vërtetë ndiejnë zërin e fëmijës në vetvete, i cili në libër është transmetuar përmes Fransoas."

Për shkak të fatit të vet të pazakonshëm – pjesëze jete, të shpërndara nëpër botë, Kamelia Kuçer është mësuar të shikoj globalisht botën përreth – “jashtë së njohurës dhe asaj vendëse”. Prandaj dhe me shumë lehtësi tregon një histori, e cila zhvillohet larg shtëpisë. Autorja tanimë shkruan romanin e saj të dytë, këtë herë ajo do të na çojë në Itali, por thotë se ka ide edhe për histori në Bullgari. Por që të drejtohet drejt tyre i duhet akoma pak kohë – “që të rritem”, siç pohon ajo vetë.

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva