"Kam vizatuar një gjerman të mbajtur mirë me kravatë, një burokrat në praktikë, që qëndronte në kufi, i ngjante pak kancelarit të atëhershëm Helmut Kohl dhe përballë tij, në anën tjetër të kufirit, me ndërtesa të rrënuara dhe oxhaqe të pista, një familje me baba invalid dhe një fëmijë të vogël në krahët e nënës, të cilëve kancelari i thotë – "kthehuni mbrapa, tek ju ka demokraci" – kujton sot artistja.

Karikatura pasqyron plotësisht atë që ndjen bashkëkombësja jonë për Gjermaninë dhe legjislacionin në fuqi në atë kohë për refugjatët. Arsyeja është se, nëse respektohen rregullat, një numër i konsiderueshëm i këtyre personave duhet të kthehen në vendet e tyre të origjinës:

"Mbërritëm në Mynih, ku qëndruam në një hotel dhe një ose dy ditë më vonë shkuam në kampin e refugjatëve në qytet, ku u regjistruam si të tillë. Ne jetuam në këtë kamp për një kohë, ishte shumë e vështirë sepse ishte një lloj vendstrehimi - ne ishim me bullgarë të tjerë në një dhomë, por kishte edhe lloj-lloj kombësish. Gjithçka ishte shumë e vështirë, madje e gjithë familja e kujton këtë periudhë me trishtim, pasi nuk ishte mjedisi në të cilin e imagjinonim të ardhmen tonë në Gjermani".

Pasi mbaroi shkollën e mesme me profilin “Art”, Denica aplikoi për “Graphic Design” në një universitet në Mynih. Por ajo shpejt e kupton se kjo nuk është një punë për të dhe një mike e drejton atë drejt një shtëpi botuese:

"Ajo më rekomandoi të shkoja në shtëpinë e saj botuese, mora dosjen me gjithçka që kisha vizatuar në shtëpi, shkova atje dhe ua tregova, më thanë se mund të vizatoja dhe u pëlqente ajo që bëja, por nuk isha e pjekur dhe duhej të gjeja stilin tim - kujton Denica dhe shton: - Isha 19 vjeçe në atë kohë dhe kjo më motivoi të aplikoja për të vazhduar arsimin e lartë në dizajn komunikimi. Më pranuan dhe aty u njoha me profesorin tim të asociuar në ilustrim – një ilustrues profesionist i librave për fëmijë. Ai e pa menjëherë dëshirën time për të ilustruar, më prezantoi me shtëpitë botuese dhe pothuajse menjëherë fillova të punoja me librat e mi të parë dhe e dija që kjo ishte ajo që doja të bëja."

Pasi punoi për disa shtëpi botuese, Denica gjeti punën e saj aktuale. Përveç librave për fëmijë, shtëpia botuese ku ajo punon ofron në treg edhe puzzle, ku artiste prej disa kohësh është pikërisht bullgarja, ndërsa përgjegjësia e saj është e madhe, pasi nuk bëhet kompromis në lidhje me cilësinë e produkteve. Ajo gjithashtu arrin të mësojë shpejt hollësitë që dallojnë ilustrimin e librave për fëmijë nga krijimi i një fabule për puzzle:

"Ka një ndryshim sepse një puzzle shitet pa histori, domethënë historinë duhet ta shpik unë. Ata më japin temën - kafshë të lezetshme ose kafshë dhe automjete të ndryshme - dhe unë mendoj një histori për këtë puzzle. – Më anë të një fotografie duhet të tregoj se çfarë po ndodh në këtë situatë, natyrisht, nuk jam plotësisht vetëm dhe kam një redaktor me të cilin diskutojmë se si ta vizatojmë.

Sot Denica është e martuar e lumtur me një gjerman dhe ka dy fëmijë. Ajo nuk i harron kurrë fjalët që i kishin thënë dikur prindërit e saj – “meqë do të pikturosh, ktheje atë në profesionin tënd”. Dhe kush e di, së shpejti mund t'ia tregojë edhe vajzës së saj, e cila gjithashtu është e apasionuar pas vizatimit dhe ëndërron të ilustrojë libra një ditë.

Foto: Facebook/Denica Gruber

Përgatiti në shqip dhe publikoi: Kostandina Bello